ΡΟΖ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ
Άλλοτε, θα ζητούσα καταφύγιο σε ιλουστρασιόν λαμπερά όνειρα, ελπίδες, επίπλαστες απώλειες. Έτσι απλά, για να προβάλλω μια αξιόπιστη δικαιολογία. Γατί η ανάγκη της επιβίωσης, της αποδοχής, η δύναμη που χαρίζει η αδυναμία της αδράνειας και του εύκολου συμβιβασμού, λειτουργούν σαν συνειδητή ισοπέδωση πάνω σε όλα τα νεκρά και ζωντανά μου κύτταρα.
Όχι τώρα όμως. Όχι πια. Κι αν σου αφήνομαι μερικές φορές, το κάνω για να ανασυντάξω δυνάμεις μου. να αντισταθώ. Και, ναι το παραδέχομαι. Κλείνομαι ερμητικά στον εαυτό μου, όπως κάνουν τα στρείδια καθώς επωάζουν ή προσπαθούν να διαφυλάξουν το πολύτιμο απόσταγμα της οδύνης τους. Το ροζ μαργαριτάρι.
Βρίσκομαι άραγε ξανά στους σκοτεινούς διαδρόμους της θλίψης ή έχει νυχτώσει ξανά στον Κήπο της βιβλικής Γεσθημανής; Νιώθω να αιωρούμαι, ψηλώνω, το κεφάλι μου αγγίζει την οροφή του δωματίου. Απύθμενα τα νερά. Τα κενά. Αλλά εγώ ξέρω ότι αιωρούμαι δίχως ανωνυμίες. Έστω κι αν δεν σε άκουσα ποτέ να προφέρεις το όνομά μου.
Με συνάντησες άραγε κάποτε; Θέλησες, μπόρεσες να με ξεχωρίσεις; Να κρατήσεις μια παρελθούσα αλλά πραγματική εικόνα μου; Ακούσαμε ο ένας τον σφυγμό του άλλου; Ίσως είναι 'προτιμότερο' να μείνουν αναπάντητα όλα τούτα τα ερωτηματικά.
Τώρα, μαζεύω το έρμα -τα ίχνη που θέλω ν' αφήσω πίσω μου, ως άλλος τολμηρός, παραμυθένιος Κοντορεβιθούλης. Για να μη χαθώ στα ασυνείδητα δάση του μυαλού, της ψυχής, της ύπαρξής μου. Για να γυρίσω στον ακέραιο πια εαυτό μου. Στην αυτογνωσία. Ενώ το Είναι μου ολόκληρο ψιθυρίζει τους όρκους του «ιδανικού και ανάξιου εραστή».
Βλέπεις, ήξερα, το γνώριζα από μνήμες μακρινές, αρχέγονες, μελλοντικές, ότι η απεραντοσύνη των οριζόντων, οφείλει να συνυπάρχει με τον ανυποχώρητο και κλειστοφοβικό αγώνα του ροζ μαργαριταριού.
Έτσι απλά. Μέσα από αέναες συγκρούσεις, συγκρούσεις, τριβές. Αρμονικά. Μες' στην καθήλωση και στα ατέρμονα ταξίδια των ποιητών και του μυαλού μας.
Χρυσούλα Βακιρτζή
Άλλοτε, θα ζητούσα καταφύγιο σε ιλουστρασιόν λαμπερά όνειρα, ελπίδες, επίπλαστες απώλειες. Έτσι απλά, για να προβάλλω μια αξιόπιστη δικαιολογία. Γατί η ανάγκη της επιβίωσης, της αποδοχής, η δύναμη που χαρίζει η αδυναμία της αδράνειας και του εύκολου συμβιβασμού, λειτουργούν σαν συνειδητή ισοπέδωση πάνω σε όλα τα νεκρά και ζωντανά μου κύτταρα.
Όχι τώρα όμως. Όχι πια. Κι αν σου αφήνομαι μερικές φορές, το κάνω για να ανασυντάξω δυνάμεις μου. να αντισταθώ. Και, ναι το παραδέχομαι. Κλείνομαι ερμητικά στον εαυτό μου, όπως κάνουν τα στρείδια καθώς επωάζουν ή προσπαθούν να διαφυλάξουν το πολύτιμο απόσταγμα της οδύνης τους. Το ροζ μαργαριτάρι.
Βρίσκομαι άραγε ξανά στους σκοτεινούς διαδρόμους της θλίψης ή έχει νυχτώσει ξανά στον Κήπο της βιβλικής Γεσθημανής; Νιώθω να αιωρούμαι, ψηλώνω, το κεφάλι μου αγγίζει την οροφή του δωματίου. Απύθμενα τα νερά. Τα κενά. Αλλά εγώ ξέρω ότι αιωρούμαι δίχως ανωνυμίες. Έστω κι αν δεν σε άκουσα ποτέ να προφέρεις το όνομά μου.
Με συνάντησες άραγε κάποτε; Θέλησες, μπόρεσες να με ξεχωρίσεις; Να κρατήσεις μια παρελθούσα αλλά πραγματική εικόνα μου; Ακούσαμε ο ένας τον σφυγμό του άλλου; Ίσως είναι 'προτιμότερο' να μείνουν αναπάντητα όλα τούτα τα ερωτηματικά.
Τώρα, μαζεύω το έρμα -τα ίχνη που θέλω ν' αφήσω πίσω μου, ως άλλος τολμηρός, παραμυθένιος Κοντορεβιθούλης. Για να μη χαθώ στα ασυνείδητα δάση του μυαλού, της ψυχής, της ύπαρξής μου. Για να γυρίσω στον ακέραιο πια εαυτό μου. Στην αυτογνωσία. Ενώ το Είναι μου ολόκληρο ψιθυρίζει τους όρκους του «ιδανικού και ανάξιου εραστή».
Βλέπεις, ήξερα, το γνώριζα από μνήμες μακρινές, αρχέγονες, μελλοντικές, ότι η απεραντοσύνη των οριζόντων, οφείλει να συνυπάρχει με τον ανυποχώρητο και κλειστοφοβικό αγώνα του ροζ μαργαριταριού.
Έτσι απλά. Μέσα από αέναες συγκρούσεις, συγκρούσεις, τριβές. Αρμονικά. Μες' στην καθήλωση και στα ατέρμονα ταξίδια των ποιητών και του μυαλού μας.
Χρυσούλα Βακιρτζή
Αέναη ζωή.
Αντίο θλίψη
θλίψη καλημέρα
Είσαι γραμμένη στις γραμμές του ταβανιού
Είσαι γραμμένη στα μάτια που αγαπώ
Δεν είσαι ολωσδιόλου η δυστυχία
Γιατί και τα φτωχότερα χείλη σε προδίδουν.
Μ' ένα χαμόγελο.
Πωλ Ελυάρ.
2 σχόλια:
Προχθές το απόγευμα την επισκέφτηκα και τα είπαμε από κοντά. Παρέλαβε και τη νέα της συλλογή το Σάββατο που μας πέρασε αλλά ακόμη δεν το "βρώμισε". Νομίζω οτί είναι μέσα στις πλέον αξιόλογες ποιήτριες του καιρού μας.
Τεσπα... Καλησπέρα :))
(Πω, το Σάββατο δίνω μάθημα στο Ανοιχτό και μ' αυτή τη ντάλα -10 λεπτά απ'την παραλία- έχω ξεσκιστεί στον ΠΛάτωνα και τον Αριστοτέλη και στις ιδανικές πολιτείες κλπ. κλπ. Προκειται περί μεγίστης διαστροφής :)
Συμφωνώ ότι η Χρυσούλα και εσύ είσαστε μέσα στους πιο αξιόλογους ποιητές του καιρού μας! :)
Χαίρομαι πολύ και για τους δυο σας!
Θα τα λέμε από Ελλάδα πια.
Καλή επιτυχία σου εύχομαι! Και είναι ωραία διαστροφή και ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης! Δε θα μετανιώσεις. ;)
Δημοσίευση σχολίου