Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Τί τάχα θα 'ταν η νύχτα μέσα στη βουή της πόλης δίχως της μιλιάς σου τις ρίμες...Ένα τίποτα, πάνω στ' αμόλευτο χαρτί των ποιητών!...

Τί θα 'ταν η νύχτα χωρίς
των ματιών σου τα φεγγάρια,
χρόνος σαβανωμένος στις άσπρες
ατσαλάκωτες κόχες των σεντονιών μου...
Και τί ο αέρας της
χωρίς την ανασεμιά σου...
Τί η δροσιά της, δίχως τον ιδρώτα
των χεριών σου π' απλώθηκε
πάνω μου ρυάκι σε στέππα...
Τί τάχα θα 'ταν η νύχτα
μέσα στη βουή της πόλης
δίχως της μιλιάς σου τις ρίμες...
Ένα τίποτα,
πάνω στ' αμόλευτο χαρτί των ποιητών!...

***

Σε σκέφτομαι
σκυμμένον πάνω σε λέξεις
με τα φωνήεντα να κραυγάζουν...
Αύριο...
τα τραγούδια θα γεννηθούν από τις οδύνες μας...
Κι εγώ, δε θα 'μαι να δροσίζω
το μέτωπό σου, με τις φωτιές
που έκαψαν τις σημαίες των πεινασμένων.
Δε θα 'μαι,
μα συ, ξέρεις τί θα κάνεις...
Θα κλείσεις στις χούφτες σου,
το χρώμα τους...

Σοφία Φίλντιση
Ερωτικά




Η Σοφία Φίλντιση γεννήθηκε στη Βανάδα Τριφυλίας. Τα πρώτα της γράμματα έμαθε στο Δημοτικό Σχολείο της Κυπαρισσίας. Ύστερα από πολλά χρόνια στην Αθήνα, επέστρεψε το 1981 στον τόπο της και ζει στην Καλαμάτα. Εκλέχθηκε δημοτική σύμβουλος και διετέλεσε αντιπρόεδρος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας. Δημιούργησε το ραδιοφωνικό σταθμό «ΑΝΤΙ-Radio», όπου εργάζεται ως παραγωγός καθημερινών εκπομπών. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα «ΜΑΧΗ» και διηγήματά της δημοσιεύονται στο περιοδικό «Φλας» της Μεσσηνίας. Έχει γράψει πολλά βιβλία, διηγήματα, ποίηση και στίχους που μελοποίησε ο Μίμης Πλέσσας. Το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφικής της δουλειάς (μυθιστορήματα, διηγήματα, παραμύθια, θεατρικά) απευθύνεται στα παιδιά. Ένα βιβλίο της μεταφέρθηκε στην κρατική τηλεόραση και δύο διηγήματά της έγιναν ταινίες μικρού μήκους. Η μία βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο Στ. Τορνέ. Το 2004 βραβεύθηκε με το 1ο Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου για το βιβλίο της «Ποιήματα για παιδιά». Κατέχει, επίσης, τη διεθνή διάκριση για το βραβευμένο της αυτό βιβλίο με την αναγραφή του στον τιμητικό πίνακα της Ι.Β.Β.Υ 2006.


Πηγή Βιογραφίας: sde-kalamatas.blogspot

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Η αφαίρεση που υπαινίσσεσαι συσκοτίζει τις προθέσεις μας κι ακρωτηριάζει τη συναισθηματική μας έκρηξη.


Οι ποιητές και τα συνέδρια


ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ 1980


Κι ενώ όλοι εμείς οι ποιητές
καταθέταμε τη φαιά μας ουσία
στην υπηρεσία της ανθρωπότητας
μεσ' από ανεξάντλητες θεωρίες,
ποιητικές σεάνς, μεξικάνικες κιθάρες,
vino rosso, ψειρολογίες, τρίχες και σκατά, εκεί,
μπροστά στον τάφο
ενός σφαγμένου Γιουγκοσλάβου αντάρτη
μας ήρθε το μήνυμα:
πώς εσύ ανενόχλητος
φλερτάριζες πάλι
με τους αγωνιστές και τους οδοιπόρους,
πώς εσύ ανενόχλητος
έστηνες,
κάπου εκεί στα βουνά της πατρίδας μας,
μικρά τρελά παιχνίδια
ανάμεσα
Κύπρου, Αφρικής, Λατινικής Αμερικής και Παλαιστίνης,
πώς εσύ ανενόχλητος
υπενθύμιζες «πέραν πόσης λογικής αμφι­βολίας»
την παρουσία σου
στις γειτονιές της Λευκωσίας (παλιές και νέες)
κι έδινες πάλι
μια πρώτη γεύση, μια πρόβα τζενεράλε, ας πούμε,
βίας, τρομοκρατίας και προβοκάτσιας.

Για τον Φασισμό μιλάμε, φυσικά, για τον Φασισμό.

Ε, όχι, λοιπόν,

Αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση
ανέχεται έστω και ψήγματα της παρουσίας σου,
αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση
μεροληπτεί για να δικαιώσει την παρουσία σου,
αν η ποίηση, σε οποιαδήποτε περίπτωση
αδιαφορεί για την παρουσία σου
κι ενδίδει σε σένα και στους ποιητές σου,
τότε να τη διαγράψουμε.

Ναι, διάολε, να τη ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ
οριστικά και αμετάκλητα από τη ζωή μας.

Γιατί η ποίηση γίνηκε,
για να συμπορεύεται με την ανάσα του πρόσφυγα
την αγωνία του αγνοούμενου
τον θρήνο της μάνας
τον σφυγμό του αντάρτη
την αγάπη της γης
το τραγούδι της νίκης
την αιώνια αλήθεια.
Με λίγα λόγια: τη Λευτεριά.


ΠΡΟΣ ΤΕΧΝΟΚΡΙΤΗ (1)

Και ποιος σου είπε
πώς έχεις εσύ το δικαίωμα,
για χάριν της φιλολογικής τάξης και μόνο,
να κρατάς νυστέρια, λαβίδες, γάζες και
χλωροφόρμιο
να ξαπλώνεις στο χειρουργικό τραπέζι τις λέξεις μας,
τις δικές μας τις λέξεις,
να τις ξεκοιλιάζεις
να τους αφαιρείς τα εντόσθια
να επιδίνεσαι σε τομές
κάθετες, οριζόντιες και εγκάρσιες
να αιμάσσουν στα χέρια σου
τα ουσιαστικά, τα επίθετα,
οι τελείες και οι παρενθέσεις.

Και ποιος σου είπε
πως έχεις εσύ το δικαίωμα
να διαγνώσεις
τις αποχρώσεις της σκέψης μας
την αγωνία της ύπαρξής μας.
την ποιότητα της ιδεολογίας μας.

Θα 'πρεπε να ξέρεις πως
εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς
που μεταξύ δείπνου και απόδειπνου
εμέσσουν τη μαλάκυνση
του εγκεφάλου τους
για να προσθέσουν επιτούτου
μια ποιητική κατασκευή ακόμα
σύμφωνα,
με τις δικές σου διατεταγμένες
με τις δικές σου φιλολογικές προδιαγρα­φές.

Θα 'πρεπε να ξέρεις ακόμα
πως δε μας ενδιαφέρουν καθόλου
οι φιλολογικοί σου μαίανδροι
και οι γραμματολογικές σου εξάρσεις.
Εμείς δεν πρόκειται ποτέ να
προσδιορίσουμε
τα νοήματα των λέξεων
με υπαινιγμούς, υπονοούμενα και μεταφορές.

Η αφαίρεση που υπαινίσσεσαι
συσκοτίζει τις προθέσεις μας
κι ακρωτηριάζει τη συναισθηματική μας
έκρηξη.


ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Εμείς,
δε μιλάμε για τους ποιητές εκείνους
που σέρνονται στα συνέδρια
για να φορτίζουν την ατμόσφαιρα
με αρωματισμένες λέξεις,
για να επιδίνονται στην αλχημεία των ιδεών
και στην παραχάραξη των λέξεων,
για να διατυπώνουν δανεισμένες σκέψεις
και να οικειοποιούνται ιδεολογίες
που δεν τους ανήκουν.

Εμείς, μιλάμε για τους ποιητές εκείνους
που απλά και ανάγλυφα
μεταφέρουν εκεί το σφυγμό της διχοτομη­μένης πατρίδας.

Ντίνα Παγιάση-Κατσούρη
(Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 14-15, σελ. 58-59).

Πηγή: Σελίδες Νίκου Σαραντάκου


Η Ντίνα Παγιάση Κατσούρη γεννήθηκε στην Αμμόχωστο. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα. Το 1962, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της, επέστρεψε στην Κύπρο και άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ). Το 1966-1968 εργάστηκε ως λειτουργός Τύπου στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από το 1969 και ως το 2000 εργάστηκε στο ΡΙΚ στην παραγωγή ραδιοφωνικών προγραμμάτων. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Ποιήματα, Λευκωσία 1964· Σύνθεσις, Λευκωσία 1966· Ο ηγεμόνας, «Ιωλκός», Αθήνα 1969·, Υπομνήματα, Λευκωσία 1978, κρατικό βραβείο ποίησης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας· Αντιθέσεις, «Θεμέλιο», Αθήνα 1987, κρατικό βραβείο ποίησης Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας· Μ' ακουουούς;, «Ωρίων», Λευκωσία 1996· Prose et Poesie, Institut d' Etudes Neo-Helleniques, Nancy-France 1998 (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων και πεζών στα γαλλικά και ελληνικά).
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, ρουμανικά, σερβικά, βουλγαρικά, ρωσικά, ολλανδικά. Έχει ασχοληθεί και με τη μετάφραση. Εξέδωσε: Αφρικανοί πεζογράφοι, «Θεμέλιο», Αθήνα 1979· Σύγχρονοι Παλαιστίνιοι πεζογράφοι, «Θεμέλιο», Αθήνα 1983.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Κάποτε με πλησίασε η ποίηση. Δεν ξέρω, δεν ξέρω, αγνοώ από πού 'ρθε, απ' τον χειμώνα αν κατέβηκε ή τάχα απ' τα ποτάμια...



Η ΠΟΙΗΣΗ

Κάποτε με πλησίασε
η ποίηση. Δεν ξέρω, δεν ξέρω,
αγνοώ από πού 'ρθε,
απ' τον χειμώνα αν κατέβηκε
ή τάχα απ' τα ποτάμια.
Δεν ξέρω από πού αλλά ούτε και πότε,
όχι, δεν ακούστηκαν φωνές, ούτε
λόγος υπήρξε ούτε σιωπή'
κι όμως μ' έκραξε κάτω απ' το δρόμο,
απ' το σύγκλαδο πάνω της νύχτας-
μ' έκραξε εμένα, ξαφνικά
και όλως εξ' απροόπτου,
ανάμεσα σ' άλλους πολλούς,
ανάμεσα από φλόγες σφοδρότατες'
μα μ' έκραξε και μόνον μου
κατά την επιστροφή μου,
εκεί όπου ήταν να πάω'
την είδα που δεν είχε όψη'
πήγα κοντά και μ' ακούμπησε.

Δεν ήξερα τί λένε
σ' αυτές τις περιστάσεις,
το στόμα μου
ούτε γρυ δεν έβγαλε,
τα μάτια μου μέναν τυφλά,
και κάτι χτύπαγε σφοδρά μέσα στο στήθος μου,
πυρετός ή πλανημένη αιώρηση'
κι έτσι συνήθισα νά 'μαι μόνος
αφ' ότου ανέλυσα
εκείνο το έγκαυμα,
κι έπιασα κι έγραψα
τους πρώτους μπερδεμένους μου στίχους,
άτσαλους, άμορφους, ένα τέλειο
τίποτα,
η πεντακάθαρη σοφία
ενός που δεν καταλαβαίνει τίποτα'
πλην ξάφνου είδα
ν' ανοίγουν
και ν' αποκαλύπτονται
οι ουρανοί,
οι πλανήτες,
γλώσσες φυτών να κυματίζουν,
το σκότος διάτρητο,
το σουρωτήρι,
κι από μέσα του να στραγγίζουνε
βέλη, φωτιές, λουλούδια,
η νύχτα που όλα τα κατέχει και τα κατελεί,
το σύμπαν εν όλω, ακέραιο.

Κι εγώ, ένα όν
ανθρώπινο μικρό,
μεθυσμένο ανθρωπάκι στο κενό
με το μέγα έναστρο διάστημα,
είδωλο ο ίδιος του κενού,
ομοίωμα του μυστικού του κώδικα,
ένιωσα πολλοστημόριο νά 'μαι
της αβύσσου,
και κουτρουβαλώντας με όλα τ' αστέρια αντάμα
βρήκα την καρδιά μου εν τω άμα
νά 'ναι κυριολεκτικώς στο έλεος του ανέμου.

Pablo Neruda
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Τίτλος πρωτοτύπου: La poesía
Από τη συλλογή Memoria de Isla Negra(1964)
Εκδόσεις:τυπωθήτω, λάλον ύδωρ

Μία εξαιρετική δουλειά μετάφρασης, σε μια πανέμορφη, συγκινητική, ποιητική εξομολόγηση...



Το σπίτι του Neruda στην Isla Negra, στη Χιλή

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2008

κι όσοι εκτρέφουνε στις νύχτες τους ξημέρωμα έτσι κάμνουν ξωπίσω της προσέχοντας μην πατήσουνε τα τίμια δώρα της γλώσσας

(Άσκηση άλφα)

Ελάτε πίσω λέξεις
μήλα μου απόκρημνα
ρίζες στιγμές ελάτε που ωρίμαζα
που ήμουν δέντρο του νοήματος
ελάτε πίσω στους χορούς
με τα οπωροφόρα βήματα
και τους ρυθμούς στίχους οργάνων

στις εσχατιές υπαίθριου δωματίου
δίχως ενός μονοπατιού το ένδυμα
το πρώτο βελόνι μ' αγγίζει

η έναρξη αλίβανων κέδρων

Σωκράτης Ξένος
Σημύδες σελ 55

"Αφιέρωση σε ποιητή"

Υπάρχει κι η πληγή
που πέταξε τα γιατρικά
κι έσωσε τον αληθή της πόνο

προχωράει μπροστά με τη σημασία λέξη
στρίβοντας την παρέλαση απ' το δρόμο του μυρμηγκιού

κι όσοι εκτρέφουνε στις νύχτες τους ξημέρωμα
έτσι κάμνουν ξωπίσω της
προσέχοντας
μην πατήσουνε τα τίμια δώρα της γλώσσας

Σωκράτης Ξένος
Σημύδες σελ 53

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Να 'ρθω και γω εκεί που σταυροπόδι οι λέξεις του Ανθρώπου και πίνουν τον πικρό καφέ... Τροφή των παντοίων ραμφών ποιητή στέργεις σε αιώνια πληγή...


"Μοιρολόι (ποιητές)"

Να 'ρθω και γω
εκεί που σταυροπόδι οι λέξεις του Ανθρώπου
και πίνουν τον πικρό καφέ
έχω βγάλει τα παπούτσια έχω πλύνει τα πόδια μου
για τα μάτια μου δε σας εγγυώμαι
κατείχαν πάντα την κατηφόρα των υδάτων
μπορώ όμως να πιάσω για λογαριασμό τους μια
γωνιά
κι ένα μαντίλι απ' την αρχή να ιδρυθώ;
Σας κοιτάω φωτογραφίες
τα χέρια συλλέγω στηρίγματα τα λόγια βλέμματα
γεια των λυπημένων ελαφιών που πελεκάνε
της μυρτιάς το κλαδί για ημιαξόνιο ονείρων

τραγούδι αλάτι τραγουδώ
μιαν ιαχή ορυκτή σιωπής τον ύμνο
κι εσείς που ακούτε την τρικυμία που αγαπώ
τη νύχτα αυτή της Τιβεριάδας τον ύπνο
μην πείτε σκυμμένοι στη γη των αστεριών ή του
υποκόσμου
εστέρεψε το δάσος των λωτών
και πότε ήταν φαρδύτερο ετούτο το στενό παράθυρο
του κόσμου

Τροφή των παντοίων ραμφών ποιητή
στέργεις σε αιώνια πληγή
δίχως ένα αντίδωρο κελάηδημα
μιαν πάροδο αγγέλων να σε πληρώσουν

Σωκράτης Ξένος
Ποίηση με ταυτότητα και ονοματεπώνυμο!

Η ποίηση του Σωκράτη είναι γνωστή στο δίκτυο, όπως και η σεμνότητα, η ευγένεια, το ήθος, η αισθητική, αλλά και οι χαμηλοί τόνοι του ποιητή. Η ποίηση του Σωκράτη προκαλεί δέος, θαυμασμό, συγκίνηση. Γραφή σύγχρονη, προσωπικό στυλ, ποίηση ιδιαίτερη, ξεχωριστή, που θα τη θυμάσαι γιατί δε σε συγκινεί στιγμιαία, αλλά σε δονεί και σε συγκλονίζει. Η ικανότητά του να εκφράζει με τόσο θαυμαστό τρόπο και τόσο δικό του τρόπο, αυτά που νιώθει, είναι μοναδική. Μου δίνει τη δυνατότητα διαβάζοντας κάποιο άγνωστο ποίημά του, εμένα του απλού αναγνώστη, να πω: Αυτό το ποίημα είναι Σωκράτης Ξένος! Και πόσοι μπορούν να το πετύχουν σήμερα αυτό; Ελάχιστοι...
Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο του και του εκφράζω από δω τα συγχαρητήριά μου, μαζί με την αγάπη μου και την εκτίμησή μου.

Σάββατο 9 Αυγούστου 2008

Αφήστε με να πω τι είναι ποίηση αφήστε με να απαντήσω τι είναι ποίηση κύριοι ένα καντήλι που καίει αίμα το αίμα μου καθώς εκείνο σπαρταράει...

Το δάκρυ

Όπως τα δάκρυ έτσι έρχεται το ποίημα
μέσα από τις βαθιές χαραγματιές
του σώματός μου. Βγαίνει απ' το σώμα μου
στο χώμα πέφτει κάποτε - κόκκινο ρόδο
και γίνεται χίλια κομμάτια κόκκινα
στον ουρανό πετάει κάποτε - το κόκκινο μαντήλι
που έφυγε από τα χέρια του παιδιού
στα χέρια πέφτει κάποτε - κόκκινος θρόμβος
γεμίζοντας ένα λευκό χαρτί.

Ό,τι κι αν γίνει
θα επιστρέψει κάποτε το ποίημα
ό,τι κι αν γίνει
θα σε γυρέψει κάποτε το ποίημα
ήσυχο κλάμα του νερού στην πηγή
φύλλωμα δέντρου όπως ξεψυχάει το απόγευμα
βιβλίο που φαγώθηκε απ' τη σκόνη
και την υγρασία κι έμεινε
στη μοναξιά καιρό.

Όπως το δάκρυ κι όπως το αναφυλλητό -
φτάνει μια μέρα που όλα γύρω γέρνουν κλείνει
ο κορμός χάνεται σβήνει ο ουρανός και μόνο
μένουν τα λόγια πάνω στο χαρτί κι η μουσική
πριν απ' τα λόγια πριν απ' το χώμα πριν
απ' τον ουρανό
κι όμως
μετά απ' το ποίημα. έτσι -
όπως το δάκρυ κι όπως το αναφυλλητό.

Στέφανος Μπεκατώρος
από τη συλλογή Περιορισμένος χώρος, 1975


Περιγραφή της ιδιωτικής κάμαρης

Αφήστε με να πω τι είναι ποίηση
αφήστε με να απαντήσω τι είναι ποίηση
κύριοι
ένα καντήλι που καίει αίμα
το αίμα μου
καθώς εκείνο σπαρταράει
από την έλλειψη οξυγόνου
κι οι άλλοι πνίγουνται από τον μαύρο αγέρα
εγώ είμαι το φυτίλι που αλλάζει κάθε νύχτα
όταν ο πυρετός το καίει και το μαυρίζει
όταν η πίεση του ουρανού
κάτω απ' τον άλλο ουρανό το απειλεί
όταν ο ουρανός με θέλει άγγελο
και δεν μπορώ να είμαι
όταν ο ουρανός με θέλει καθώς πρέπει νεκρό
και δεν μπορώ να είμαι -
όχι όπως οι άλλοι νεκροί
που διώχνουν το πρόσωπο και δεν το θέλουν
ή δεν το μπορούν.

Αφήστε με να πω τι είναι ποίηση
κύριοι
προτού με δέσει στη γραβάτα του ο χρόνος
προτού οι άλλοι με πεινάσουν
και γυρίζω στους δρόμους ζητιανεύοντας
εγώ επιστρέφω μόνος στην πατρίδα
πεινώ από μέσα
διψώ από μέσα
λίγο ψωμί
λίγο νερό του άλλου κόσμου
εδώ -

μέσα στον ξένο πυρετό
και την αλλότρια λησμοσύνη.

Στέφανος Μπεκατώρος
από τη συλλογή Πατριδογνωσία, 1972

Πηγή Ποιημάτων: Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται


...Πλούσιο είναι και το δοκιμιακό του έργο. Ο Μπεκατώρος έχει δημοσιεύσει αυτοτελώς, σε συλλογικές εκδόσεις ή σε περιοδικά, δοκίμια και μελέτες για τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Μάριο Χάκκα, τον Μίλτο Σταχτούρη, τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Αλέξη Τραϊανό, τη Μελισσάνθη, τον Ανέστη Ευαγγέλου, τον Κώστα Παπαγεωργίου, τον Ιωνα Δραγούμη κ.ά. Γνωστό και σημαντικό είναι επίσης το μεταφραστικό του έργο, κυρίως οι πλούσια σχολιασμένες αποδόσεις του διηγημάτων του Edgar Allan Poe και δοκιμίων του T.S. Eliot και του D.H. Lawrence.

«Θα μπορούσε ο τίτλος του βιβλίου να είναι Ευτυχία στα δάκτυλα;, ρώτησε τον ποιητή ο δημοσιογράφος Στέλιος Λουκάς από τον «Αγγελιοφόρο» της Θεσσαλονίκης. Οχι φυσικά, ήταν η απάντηση του Μπεκατώρου. Μόνο αυτός ο τίτλος ταιριάζει σε έναν που θεωρεί την ποίηση δυστυχία αφού εκόμισε μόνο πίκρα και δυσαρμονία στη ζωή του. Το να γράφεις ποιήματα σε μια εποχή απολύτως αρνητική για τις πνευματικές αξίες, χωρίς να γίνεσαι αρεστός, με την κατάφαση ή με τη σιωπή σου, στις εξουσίες (αντιθέτως ομιλείς και γράφεις λέγοντας καθαρά τη γνώμη σου για τα κακώς κείμενα), το να μη διαπλέκεσαι επιζητώντας βραβεύσεις κ.τ.τ., το να μην κάνεις δημόσιες σχέσεις και «συμμαχίες», το να μην κυνηγάς τη δημοσιότητα, είναι κάτι που σε οδηγεί με ακρίβεια στην απομόνωση και στη μοναξιά.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο στο βιβλίο Κομμάτια για τρία δάκτυλα, επειδή δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια αναφορά σ' αυτό. Αν και ο ποιητής είχε ήδη εκδώσει ποιήματά του (όπως και άλλα βιβλία) σε σπουδαίους εκδότες, θέλησε να βγάλει εκτός εμπορίου αυτά τα τελευταία του ποιήματα. Τον είχε απογοητεύσει η απαξία που τα παρακμιακά μας χρόνια έχουν επιφυλάξει για την ποίηση. Ετσι αποφάσισε αυτά τα Κομμάτια να τα προσφέρει μόνο σε αυτούς που τους ξέρει ότι διαβάζουν και αποδέχονται την ποίηση. Πρόκειται για ένα βιβλίο με εξήντα τέσσερις σελίδες μικρού σχήματος, αλλά μεγάλου ειδικού βάρους. Μότο του βιβλίου:

Ω ποίηση

Αιωνιότητα εσύ του φθαρτού

έτσι, χωρίς στίξη, ώστε αυθορμήτως οι λέξεις και το νόημά τους να σου επιβάλλουν ένα αόρατο θαυμαστικό. Ηδη ο τίτλος του βιβλίου σε παραπέμπει σε μια ιδιόρρυθμη σχέση με τη μουσική. Μια σχέση που αρχίζει ελλειμματικά, ούτε καν με ένα χέρι αλλά με τρία δάκτυλα - μόνο. Σχέση όμως εξακολουθητική, που συνεχίζεται με το συνταίριασμα μιας μουσικής αρμονίας με την κινητικότητα και το θέμα του ποιήματος. Μεταφέρω πρόχειρα τη σύνδεση του «κοντσέρτο για όμποε σε D ελάσσονα οp.8 αρ.2» του Αλμπινόνι με το ποίημα Για τον Αλέξανδρο που τώρα κοιτάζεις με δάκρυα στο χαρτί. Μεταφέρω ακόμα τον δεσμό της σύνθεσης «Κοντσέρτο για βιολί BWV 1042 - Adagio» του Bach με το δραματικό ποίημα Προς τον ήλιο, όπου ο ελλείπων (ανάμεσα από στοίβες και σωρούς κάρβουνο, σάρκες και μέλη)

- ο κυβερνήτης,

είχε απογειωθεί είχε πετάξει για τα ψηλά

Προς τον ήλιο για πάντα.

Κάποιες φορές με τρυφερότητα και ευαισθησία, ο ποιητής εκπέμπει το μήνυμα ενός που εναυάγησε στις λέξεις προς κάθε ένα που μπορεί να το ακούσει. Αλλες φορές μάς μιλά με γέλιο και κλάμα. Οπως στο τρίτο μέρος του βιβλίου, όπου και τα επιγραφόμενα Σατιρικά ελεγεία. Που μας προκαλούν αφόρητο πόνο, καθώς με απλά λόγια και με την ένταση ψιθύρου -ούτε καν χαμηλόφωνα- μας μιλάνε για τα σημαντικά των καιρών και των τόπων:

Για κείνον της Ευρώπης τον ξεγραμμένο

μονάχο που τον άφησαν οι πάντες

στα αίματα και στα υγρά του...

(Ενας Γερμανός νεκρός σε ελληνικό νοσοκομείο)

και για τους άλλους, που ζώνονται κατάσαρκα τον θάνατο και που θα γίνουν κομματάκια ή κάρβουνο. Για όλους εμάς που πετάμε από πάνω μας τη θλίψη των ανθρώπων και των πραγμάτων, λέγοντας

Στα τσακίδια η ξένη

πίκρα στον κάλαθο

η ξένη συμφορά.

Αυτός είσαι. Ο ποιητής!

Ούτος εκείνος

(Καφέ «Φαεινόν» με ποιητή)

Ο Στέφανος, γνώστης των φανερών και αποδέκτης των κρυφών μηνυμάτων του σώματός του, ετοίμαζε από καιρό την επιστροφή στο πατρογονικό του σπίτι, στα Μπεκατωράτα της Κεφαλονιάς. Ενα είδος μεταφυσικής άθλησης. Τώρα αναπαύεται κάτω από το τραχύ χώμα της πατρίδας του. Είχε όμως -και μας γνωστοποίησε- τη σιγουριά του πως

Ο κόκκος του σταριού γνωρίζει

καλά τη μοίρα του

στο χώμα.

ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΣΑΣ ΛΕΩ

Είστε ο κόκκος του σταριού...

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ Α. ΡΗΓΑΤΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/08/2006



Καφέ «Φαεινόν» με ποιητή

Και τώρα
Μετά που ήπιες τον καφέ
Αρχίζει ξανά η μηχανή ακριβείας
Του αίματος η τόσο βολική σου
Υπερεκχείλιση
Των δακρύων.

Αισθάνεσαι θλιμμένος λαμπρά.
Στα τσακίδια η ξένη
Πίκρα στον κάλαθο
Η ξένη συμφορά.
Αυτός είσαι! Ο ποιητής!
Ούτος Εκείνος.

Μέσα σε βιτρίνα
Από πλεξιγκλάς γυμνός
Τυλιγμένος επιδέσμους.
Στον τοίχο απέναντι
Σέ δείχνει ανοιχτή παλάμη
Πληγή τρέχει αίμα.

Στέφανος Μπεκατώρος
(Από το περιοδικό Εντευκτήριο)


Γεννήθηκε το 1947, με ρίζες από την Κεφαλονιά και την Κωνσταντινούπολη. Τον είχαν κερδίσει η χημεία, η νεοελληνική λογοτεχνία και η βιβλιοθηκονομία. Την πρώτη δεν την άσκησε ποτέ. Τις άλλες δύο τις υπηρέτησε ώς το τέλος: θα τον θυμόμαστε πάντα ως μαχόμενο βιβλιοθηκάριο στη Δημοτική Βιβλιοθήκη.

Άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα από το 1966 και εξέδωσε (στο διάστημα 1968-1998) έξι ποιητικές συλλογές και μια επίτομη έκδοση εξ αυτών με τίτλο "Πατριδογνωσία 1969-1982" (α έκδοση: 1982, β΄έκδοση: "Πατριδογνωσία 1968-1998", Ελλ. Γράμματα 1999).

Το 2002 εξέδωσε την ποιητική συλλογή με τίτλο "Δυστυχία στα δάκτυλα" (εκδ. Πατάκη).

Το 1971 δημοσίευσε (σε συνεργασία) την ποιητική ανθολογία "Η Νέα Γενιά, 1965-1970" με ποιήματα ενός αριθμού τότε πρωτοεμφανισθέντων ποιητών.

Μέσα στην τριακονταετία 1974-2006, εκτός από ποιήματα, δημοσίευσε (σε εφημερίδες, περιοδικά και αυτοτελείς εκδόσεις) μελέτες και δοκίμια για πρόσωπα της λογοτεχνίας, κριτικές παρεμβάσεις και προτάσεις για το ζήτημα των βιβλιοθηκών στην Ελλάδα καθώς και για ζητήματα λογοτεχνικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά.

Έκανε και μεταφράσεις από τα αγγλικά. Επιμελήθηκε βιβλία και έκανε εκπομπές στο ραδιόφωνο (για την ποίηση). Για ένα διάστημα έγραψε κριτική βιβλίου στις εφημερίδες "Η Αυγή" και "Η Πρώτη".

Το 1993 κυκλοφόρησε πολυσέλιδη συλλογή κειμένων του (δημοσιευμένων σε περιοδικά και εφημερίδες) για φαινόμενα νεοελληνικής παρακμής αλλά και πνευματικής αντίστασης ("Το πνεύμα της Αντίστασης: για τον πολιτισμό και την πολιτική").

Στα δύο τελευταία χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών συνέβαλε στη σύνταξη των τόμων "Κατάθεση 73" και "Κατάθεση 74" (εκδόσεις Μπουκουμάνη), που θεωρήθηκαν εκδηλώσεις συλλογικής πνευματικής αντίστασης.

Από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση δική του, κυκλοφόρησαν οι τόμοι δοκιμίων του Τ. Σ. Έλιοτ "Δεν είναι η ποίηση που προέχει: για την ποίηση και τους ποιητές", το 2003, και "Δάντης: Θεία Κωμωδία και Νέα Ζωή", το 2005 και το αφήγημα "Ο χρυσός σκαραβαίος" του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, με δικά του σχόλια και εκτενέστατο επίμετρο, το 2004. Η «Δυστυχία στα δάχτυλα» ήταν η τελευταία επίκληση στα φάρμακα της τέχνης, χωρίς λύτρωση.

Η έκδοση των «Απάντων» το 1991 του αυτοκτόνου ποιητή Αλέξη Τραϊανού αποτέλεσε μια πράξη φιλίας.

Πέθανε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 2006.