Το να τηρείς αποστάσεις, να προστατεύεσαι, είναι ζωή. Το να πέφτεις συνεχώς στις ίδιες παγίδες, είναι τέχνη...

Ο Θανάσης είναι για μένα ο πολύ μεγάλος Ποιητής του μέλλοντος! Έχει τον συνδυασμό που σκοτώνει! Ντουέντε, ήθος, χιούμορ, αισθήματα, ψυχή και γράφει εκεί που πρέπει, αυτά που πρέπει. Το πιο ανατρεπτικό μποέμ τυπάκι της σύγχρονης ελληνικής Ποίησης! Αθανάσιος Κούρτης! Όνομα που θα το συναντήσουμε πολλές φορές και θα αγαπηθεί πολύ. Όσο πιο γρήγορα τον ανακαλύψει το ποιητικό και εκδοτικό κατεστημένο, τόσο πιο κερδισμένο θα βγει. Για τον ίδιο, δεν ξέρω. :) Κι αν τα γράφω αυτά, τα γράφω για τους αναγνώστες της ποίησης. Αυτούς που την αγαπούν αληθινά. Είμαι σίγουρη πως θα απολαύσουν την επαφή με την ποίηση του Θανάση. Ενός παιδιού, σεμνού, εκλεκτού, από την Καβάλα, που είναι μακριά και έξω από κάθε κύκλωμα ή ομάδα σεμνή και ταπεινή ή ξιπασμένη και κατεστημένη. Ένας ελεύθερος άνθρωπος, μια ανεξάρτητη πένα, μια γραφή όπως την ονειρεύεται ο ρομαντικός μλκς εραστής της ποίησης.
Και σπάνια πέφτω έξω. Εξ' ενστίκτου και οσφρήσεως κρητικής και ουχί κριτικής, διότι δεν διεκδικώ κανέναν τίτλο και κανέναν ρόλο, εκτός αυτόν του φανατικού αναγνώστη της ποίησης. Για να μην ανατριχιάζουν οι σεμνοί ποιητές...

Ότι απομένει από μια σπασμένη φλέβα ευτυχίας…

Την άνοιξη -τού 'λεγε- οι σιωπές πρασινίζουν, τα λόγια πετάνε ανθούς∙ όμως εκείνος αγαπούσε άλλες εποχές. «Έρωτας είναι αυτό που προσπαθείς –έλεγε με τη σειρά του- και όχι αυτό που υπάρχει.» Μια στιγμή ησυχίας, μάγουλο με μάγουλο, ανάσα με ανάσα – το μυαλό του πήγαινε στο μπαμπάκι στη μύτη του νεκρού. Έπεφτε ένα παραβάν ανάμεσά τους. Στο κρεμαστάρι που υπήρχε στη μεριά της, εκείνη άφηνε τα ρούχα της. Στο τσιγκελάκι της μεριάς του εκείνος άφηνε κομμάτια σάρκας. «Δις Τζούλιαν, οι πρώτοι έσονται έσχατοι» ήθελε να της πει. «Δεν θα καταλάβει» σκέφτηκε μετά. Τελικά της το ‘πε. Κι ας ήξερε…

«…Το να τηρείς αποστάσεις, να προστατεύεσαι, είναι ζωή.
Το να πέφτεις συνεχώς στις ίδιες παγίδες, είναι τέχνη...
-σημείωνε στο ημερολόγιό του.-
Κι επιλογές, δεν υπάρχουν. Κάποιες μικρές παρεκκλίσεις απλά επιβεβαιώνουν τον προσωπικό σου κανόνα. Είσαι, εκ φύσεως με τό ‘να ή με τ’ άλλο.»

Ρήματα μορς

Έξω απ’ την ύλη δεν υπάρχει φόβος, μου λέει. Το ΄χα δει στα μάτια ενός Ιρακινού ποιητή που περπατούσε αμέριμνος στην αγορά ενώ γύρω χαλούσε ο κόσμος. Το βράδυ στο υπόγειο καταφύγιο, τον πλησίασα «Καλά, δε φοβάσαι τίποτα; Ντιπ;» -«Με τόσους προσωπικούς, προαιώνιους φόβους, σιγά μην κρύβομαι κι από τις σφαίρες» μου λέει.
…Εμείς εδώ στην Ελλάδα, γράφαμε στον συνηθισμένο τόνο της αποξένωσης, απευθυνόμενοι στη μοναξιά του άλλου με ρήματα μορς. Κάθε νύχτα σινιάλα… ρήματα μορς… Επιδιώκοντας μια επιβεβαίωση της αυταρέσκειάς μας, για να την κρύψουμε έπειτα βιαστικά στο δήθεν της «συνείδησής μας», που μας επιβάλλει να λέμε τρεις φορές την ημέρα (με γεμάτο, κατά προτίμηση, στομάχι και αραιωμένο σ’ ένα κουταλάκι του γλυκού) το «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης…»
«…Η ποίηση είναι η συντροφικότητα που φθονούμε» μού ‘χε γράψει ο Ιρακινός στην τελευταία μας αλληλογραφία.
Του απάντησα μ’ εκείνο το «Ποιητής είσαι μόνο για όση ώρα γράφεις το ποίημα» του Δήμου και συμπλήρωνα: «…οι υπόλοιπες ώρες σου είναι θέμα παιδείας∙ όχι αυτής των βιβλίων... αυτής των εικόνων μάλλον.»
…Αυτό το τελευταίο μου γράμμα δεν τό ‘λαβε ποτέ. Μου ήρθε ειδοποιητήριο επιστροφής. Δεν πήγα να το πάρω. Έμαθα πως σκοτώθηκε από μια σφαίρα στο στήθος σε κάποια συνηθισμένη βόλτα του στην αγορά∙ δίχως φόβο για το μολύβι που χυνόταν τριγύρω. Μα έτσι, και νεκρός ακόμα, είχε ένα δικό του φόβο μέσα στα μάτια που θα μπορούσες κάλλιστα να τον ξανασκοτώσεις…

(ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ) ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ (ΕΞ ΙΣΟΥ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ) ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ


Αθανάσιος Κούρτης
blog-epitagon