Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Φλέρυ Νταντωνάκη και Λότη Πέτροβιτς: «Το πρώτο χειροκρότημα»

Μια φωτογραφία από τη σχολική γιορτή για τις απόκριες του 1947! Η Φλέρη Παπαδαντωνάκη (Νταντωνάκη) δέκα χρονών, ντυμένη πριγκίπισσα, δεύτερη από δεξιά στην πρώτη γραμμή, την πρώτη φορά που τραγούδησε δημόσια και κατέπληξε όλο το σχολείο. Δίπλα της η Λότη ντυμένη κοκκινοσκουφίτσα!

Στη μνήμη της Φλέρης Νταντωνάκη:
«Το πρώτο χειροκρότημα» της Λότης Πέτροβιτς

(από το ημερολόγιο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς)

΄Ενα τσούρμο μασκαρεμένα παιδιά ποζάρουν χαμογελαστά στη φωτογραφία, ενθύμιον Δ’ Δημοτικού Ιονίου Σχολής γράφει πίσω. Μια Ινδή, ένας ιππότης, μια Ολλανδέζα, λογής άλλες αυτοσχέδιες στολές – δύσκολα ακόμα τα χρόνια κι ας είχε λήξει η κατοχή, ας είχανε περάσει δυο χρόνια κι όλας από τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα. Στην υπόλοιπη χώρα έβραζε ακόμα ο εμφύλιος. Μα τα παιδιά ήταν παιδιά, είχαν δικαίωμα ακόμα στη χαρά, στο καρναβάλι. Στην άκρη εγώ κοκκινοσκουφίτσα. Δίπλα μου εκείνη, ντυμένη μαχαρανή μ΄ ένα μακρύ φουστάνι κι ένα χάρτινο στέμμα στα πυκνά καστανοκόκκινα μαλλιά της. Λάμπουν τα μεγάλα μαύρα της μάτια, φέγγει το μελαχρινό της πρόσωπο.

- Τραγούδι τώρα, πρόσταξε μια δασκάλα που έπαιζε πιάνο και λογιζόταν ως η «μουσικός» του σχολείου, όταν είδε τα παιδιά να μουσκεύουν από το χορό.

Μια μαγευτική φωνή ξεχώρισε αμέσως. Ήταν της «μαχαρανής»
Ένας, ένας σωπάσαμε όλοι. Έμεινε μόνο η δική της, η φωνή της. Κι όταν τελείωσε ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα.
- Μπράβο Παπαδαντωνάκη! Ενθουσιάστηκε η δασκάλα και την ανέβασε πάνω στο τραπέζι. Πάμε πάλι από την αρχή!
Εκείνη χαμογέλασε, τα μάτια της άστραψαν. Έκανε μια υπόκλιση τεντώνοντας το φουστάνι της μαχαρανής και άρχισε ξανά το τραγούδι.

Ήταν 20 Φεβρουαρίου του 1947, δυο μήνες και είκοσι μέρες πριν κλείσει τα δέκα, η πρώτη μέρα που μάγεψε το κοινό της. Ένα κοινό που χρόνια αργότερα θα απλωνότανε πέρα από την πατρίδα της και θα λάτρευε τη Φλέρυ Νταντωνάκη.

Πηγή: Πόλυ Χατζημανωλάκη


Λίγο πριν από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, στο
Ζάππειο, όπου μαζεύονταν όλα τα σχολεία για να ξεκινήσουν: Από δεξιά: Φλέρη
Παπαδαντωνάκη (Νταντωνάκη), Λότη Πέτροβιτς, Λένα Ζωιτοπούλου. 24 Μαρτίου 1950!

Εδώ η Φλέρη και η Λότη σε σχολική εκδρομή στον ΄Αγιο Μερκούριο, το 1954!!!

Πηγή φωτογραφιών: Λότη Πέτροβιτς

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Στέφανος Δάφνης



Η σκάλα

Μητέρα, όταν με ζώνει αχνό το βράδυ
και στην ψυχή μου ο πόνος σου όλος μπαίνει,
συχνά η στοργή σου πάει λαμπαδισμένη
πράσινη, ολόρθη φλόγα στο σκοτάδι.

Γύρω απ΄τη λάμψη, οι θύμησες κοπάδι
πεταλουδίτσες, νάτες!... Και προβαίνει
το πατρικό μας σπίτι, το ρημάδι,
κ' η σκάλα του η ψηλή, η καταχνιασμένη.

Τριάντα σκαλοπάτια... Πώς ναν' τά 'βρει
ο στίχος σου, καημέ, να πάρει δρόμο;...
Ως πού 'ρθε κι η βροχάτη ώρα, η μαύρη:

Έσταζε μέσα η πίκρα στάλα-στάλα,
σε κατεβάζαν τέσσερις στον ώμο·
κι έτριζε, Μάνα δύστυχη, όλ' η σκάλα!

Στέφανος Δάφνης (1882-1947)

 Η δάφνη που φύτεψε ο ποιητής

Στέφανος Δάφνης (1882-1947)

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή, πεζογράφου και θεατρικού συγγραφέα Θρασύβουλου Ζωιόπουλου. Γεννήθηκε στο Άργος από Αργείτισσα μητέρα και αναπλιώτη πατέρα. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ναύπλιο και σπούδασε μαθηματικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Σε ηλικία 25 ετών (το 1907) εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως καθηγητής μαθηματικών και αργότερα ως τμηματάρχης στην εθνική βιβλιοθήκη. Ήταν παντρεμένος με την αξιόλογη ποιήτρια Αιμιλία Κούρτελη (1881-1941). Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στην Αθήνα, όπου και πέθανε.
Ο Στ. Δάφνης δημοσίευσε αρκετά διηγήματα σε διάφορα περιοδικά της εποχής του, στα οποία υπάρχουν πολλά ηθογραφικά στοιχεία και κατάλοιπα ρομαντισμού. Πολλά από αυτά είναι αναπλιώτικα ( Ο ονειροκρίτης, Αίμα στον κάμπο, Το αγρίμι, Ο ξένος των Χριστουγέννων, Φρυκτωρία, Ο Αρχάγγελος, Το μυστικό των Λοδεράνων, μια τουρκοβενετσιάνικη ιστορία). Επίσης, έγραψε αρκετά μονόπρακτα (Της φυλακής, όπου ζωντανεύει τη βασανισμένη ζωή των κρατουμένων στο Παλαμήδι, Το πατρικό σπίτι, Ο σπαραγμός, που βραβεύτηκε από την Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων, Το αγριογούρουνο, Το τραγούδι της καρδιάς, ερωτικό δράμα). Αν και είναι γνωστός ο Σπ. Δάφνης περισσότερο ως πεζογράφος, εν τούτοις η ποίησή του είναι ανώτερη από το πεζογραφικό και θεατρικό του έργο. Σημειώνουμε την πρώτη του ποιητική συλλογή Ο ανθισμένος δρόμος (1911), Το ανοιχτό παράθυρο (1920), που τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του Φιλαδέλφειου Ποιητικού Αγώνος, κ.ά.
Επίσης, έγραψε τα δώδεκα σονέτα με τον γενικό τίτλο: Ο κύκλος της χαράς και του πόνου.

Πηγή ποιήματος: Ο Νουμάς, Τόμ. 21, Αρ. 780 (1924)
Πηγή βιογραφίας: Άργος Πολιτισμός