Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

...το ποίημα που σκοτώνει ακαριαία από το πρώτο άκουσμα ή με το βαρύ ποίημα που δηλητηριάζει αργά το ποίημα που τσακίζει τα κόκαλα το ποίημα που γκρεμίζει τα σπίτια το εξανθηματικό ποίημα...


Το ποίημα που σκοτώνει

Ω Θεέ μου, πού είναι εκείνοι οι καιροί οι θαυμάσιοι
όπου οι κλέφτες οι μπάσταρδοι κι οι εμπρηστές
εκτελούντο πάνω στη δημόσια πλατεία
δια της απλής αναγνώσεως ενός ποιήματος;

Το πλήθος πλησίαζε στ' αυτιά τους στους κροτάφους τους
στους λαιμούς τους στα στόματά τους στα ρουθούνια τους
κι άρχιζε ν' απαγγέλλει σοβαρά κι επιβλητικά κι άρχιζε
να ουρλιάζει με μια φωνή το ύστατο ποίημα

το ποίημα που σκοτώνει δια της πείνας
το ποίημα με χιλιάδες στίχους
του οποίου η απαγγελία διαρκεί τριάντα ημέρες
διάστημα κατά το οποίο οι κλέφτες οι μπάσταρδοι κι οι εμπρηστές
όφειλαν να μείνουν σε στάση προσοχής
με τα μάτια άγρυπνα
και οι περιπλανώμενοι εκτελούνταν πιο γρήγορα
χάρις στο ποίημα που σκοτώνει πιο γρήγορα
το ποίημα που σκοτώνει ακαριαία από το πρώτο άκουσμα
ή με το βαρύ ποίημα που δηλητηριάζει αργά
το ποίημα που τσακίζει τα κόκαλα το ποίημα που
γκρεμίζει τα σπίτια το εξανθηματικό ποίημα
το μόνο που σε τσουρουφλίζει μέχρι την ώρα του μεσημεριού
και βάζει φωτιά στον ίδιο σου τον αέρα που ήδη εισέπνευσες
το ποίημα που σε θαμπώνει μοναχά μέχρι
να μαυρίσει το πνεύμα σου από έναν θεϊκό παλμό

το ποίημα που τρομοκρατεί
το ποίημα που σκοτώνει τους αναβάτες κι αφήνει τ' άλογά τους
και το άλλο που σκοτώνει δεκάδες χιλιάδες
θλιμμένους στρατιώτες
θαυμαστές του Σενέκα
για κάθε περίπτωση ξεχωριστή η πόλη είχε
το ποίημα που ήταν κατάλληλο για ένα έγκλημα ή για μια χολέρα
για να δαμάσει τα θηρία για να μάθει την αλήθεια
από το στόμα του δραπέτη

κάθε ποίημα αντιστοιχούσε στη λέξη ναι και
κάθε ναι προφερόταν ψηλότερα απ' το όχι
έτσι εκείνο πήγαινε παντού αυτή την εποχή
που χάραζε η αυγή και μέσα στους δρόμους
βασίλευε ηρεμία.

Matei Vişniec
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη