Ο ΓΚΡΙΖΟΣ ΣΤΙΧΟΣ
Κληρονόμησα ένα στυλό σαν καλάμι φλογέρας ή στήριγμα και μια καρδιά που αυθαιρετεί - τολμά να ματώνει. Ποιοι δρόμοι χάρτινοι θα με δοκιμάσουν; Απόγευμα μοναξιάς και ο γκρίζος στίχος μου γραντζουνάει το χαλάκι της πόρτας. Βγήκε να μάθει ποιας διάρκειας βλέπουν το μέλλον τους οι απουσίες, πατάει στους νέους φθόγγους του καμαρωτός και σηκώνεται να με αγκαλιάσει.
"Να εισέρχεσαι στους λαμπερούς και απύθμενους έρωτες", προτρέπει ενθαρρυντικά. Κι επιμένει: "Θα πρέπει ν' αστράφτουν και τ' άγνωστα που σκεπάζουν οι αισθήσεις". Ώσπου κάποια στιγμή τον ξεχωρίζω στο ιστίο της θεοδώρας ροδιάς. Φωνάζει με πάθος: "Πηγαίνω κατευθείαν στις ζωές εκείνων που δεν είχαν μνημόσυνα", κουνάει το νέο χέρι του και μεταμορφώνεται σε κλαδί, που ανοίγει και κλείνει τα ταξίδια.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η βρώμικη εσοχή της μπαλκονόπορτας στο ημιυπόγειο μυρίζει σάπια υπόσχεση. Φοράει μια φόρμα σκονισμένη κι έχει τα δώδεκα χρόνια του σε στάση εμβρυακή. Τρέμει ολόκληρος. Μια έγκυος γυναίκα τον πλησιάζει, διακρίνει τη σύριγγα πεταμένη στην άκρη κι αυτά που της γαυγίζει το καφέ σκυλί την υποψιάζουν. Πηγαίνει στο διπλανό περίπερο, αγοράζει ένα μπουκάλι δροσερό νερό και το κολλάει στο στόμα του.
Ήμουν της ίδιας ηλικίας με το παιδί (θα έλεγα "ταλαιπωρίας", μα δεν τόλμησα), όταν έγραψα το πρώτο ποίημα για τα πουλιά που παγώνουν, όταν άρχισα να μαντεύω πόσο θα κρύωνα μέσα σε μουντά ερωτήματα ή πόσο συχνά ξεπαγιάζουν όσοι δεν συναντούν παράθυρα ανοιχτά και σπόρους απαντήσεων.
Ο Μιχάλης Λεβέντης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελευσίνα. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα (1975) και ψυχολογία στο Παρίσι (1985). Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Τα δυο ποιητικά του κείμενα, ανήκουν στα δοκίμια που έχει γράψει, με τον τίτλο "Να μην τρως την καρδιά σου" (Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ, 1999).
Ευχαριστώ θερμά κι από καρδιάς τη φίλη μου τη Χρυσούλα Βακιρτζή που μου γνώρισε αυτό το διαμάντι της ποίησης, τον Μιχάλη Λεβέντη!
Σε μια παρουσίαση βιβλίου του Μιχάλη στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας, η Μάρω Βαμβουνάκη είπε:
Ο Μιχάλης γεννήθηκε τέλος Μαΐου του 1952 στην Ελευσίνα από τον κύριο Ευάγγελο που είχε ταλέντο να περιποιείται κήπους και την κυρία Ευγενία που έχει την αρχοντιά να περιποιείται το σπίτι τους.
Μεγάλωσε δίπλα και πάνω στις ράγες των τραίνων παίζοντας με την μπάλα, με τ’ άλλα αγόρια, με τις αντοχές του και με τον κίνδυνο να γνέφει απ’ τα παράθυρα των βαγονιών. Αγάπησε μέχρι δακρύων τις παρελάσεις των εθνικών επετείων. Για την ομοψυχία των βηματισμών, τον ενθουσιασμό των τυμπάνων, τον θαλάσσιο κυματισμό στη σημαία και, πιο πολύ, για τον μικρό σταυρό στην κορυφή, προς το άπειρο. Νωρίς άρχισε να γράφει ποιήματα , που να ξεφεύγει κι απ’ τη μελαγχολία των Κυριακών, πριν νυχτώσει. Επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για αναψυχή, το μολύβι ήταν φτηνό, το ταξίδι στο λευκό χαρτί δίχως σύνορα και φύλακες, συνήθιζε να γράφει στίχους. Συνήθιζε να σκάβει λαγούμι μέσα και πέρα.
Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα , ψυχολογία στο Παρίσι. Πρωτοδίδαξε στην Αστυπάλαια, επέστρεψε στην Ελευσίνα όπου ζει και δουλεύει. Πρώτη του συλλογή «Ο Αποχαιρετισμός» (1990), μετά οι «Εικόνες του κόσμου» (1993), το 1998 η «Φεύγουσα» που έγινε σαν εξόρυξη πέτρας και ψυχής από τα ιερά χώματα της μυστήριας πατρίδας του.
Τον πρωτοσυνάντησα σε στίχο της κοινής συλλογής «εν Ελευσίνι» , το 1996.
Έλεγε : «Καθάριε μου Άγγελε «Άγγελε» Άγγελε – που διέσχισες με υπομονή τη μνήμη του Θεού…».
Και γίναμε ισοβίτες φίλοι. Μπορώ λοιπόν να εγγυηθώ και για το άλλο ταλέντο του, στην πολύτιμη ακριβή φιλία. Γιατί χαρίζει τα τρία χαρίσματα: Γενναιοδωρία, διακριτικότητα, ευγνωμοσύνη. Γιατί μπορεί να σε ακούει απέραντα, χωρίς να σε διακόπτει, με αυτιά και με μάτια να σε ακούει.
Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές του « Να μην τρως την καρδιά σου» (1999) και «Τετράδιο με τσαλακωμένα ποιήματα» (2003).
Σήμερα είναι παντρεμένος με την γλυκιά Φωτεινή και μεγαλώνουν τον γιο τους, τον Πέτρο. Προχωρά μαζί του στη βιωματική ποίηση της παιδικής ματιάς, των παιδικών χεριών όπως ψηλαφούν το δωμάτιο και τον κόσμο. Και επιστρέφοντας στην μεταφυσική κοσμογονία με πλοηγό το παιδί του, καταγράφει ημερολόγια κι επιστολές, πάντα νέος, πάντα έκπληκτος και έκθαμβος, και σχηματίζει το καινούργιο βιβλίο.
Μάρω Βαμβουνάκη
Πηγή: Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας
Οι φωτό είναι από την παρουσίαση βιβλίου του Μιχάλη Λεβέντη, στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας
Κληρονόμησα ένα στυλό σαν καλάμι φλογέρας ή στήριγμα και μια καρδιά που αυθαιρετεί - τολμά να ματώνει. Ποιοι δρόμοι χάρτινοι θα με δοκιμάσουν; Απόγευμα μοναξιάς και ο γκρίζος στίχος μου γραντζουνάει το χαλάκι της πόρτας. Βγήκε να μάθει ποιας διάρκειας βλέπουν το μέλλον τους οι απουσίες, πατάει στους νέους φθόγγους του καμαρωτός και σηκώνεται να με αγκαλιάσει.
"Να εισέρχεσαι στους λαμπερούς και απύθμενους έρωτες", προτρέπει ενθαρρυντικά. Κι επιμένει: "Θα πρέπει ν' αστράφτουν και τ' άγνωστα που σκεπάζουν οι αισθήσεις". Ώσπου κάποια στιγμή τον ξεχωρίζω στο ιστίο της θεοδώρας ροδιάς. Φωνάζει με πάθος: "Πηγαίνω κατευθείαν στις ζωές εκείνων που δεν είχαν μνημόσυνα", κουνάει το νέο χέρι του και μεταμορφώνεται σε κλαδί, που ανοίγει και κλείνει τα ταξίδια.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η βρώμικη εσοχή της μπαλκονόπορτας στο ημιυπόγειο μυρίζει σάπια υπόσχεση. Φοράει μια φόρμα σκονισμένη κι έχει τα δώδεκα χρόνια του σε στάση εμβρυακή. Τρέμει ολόκληρος. Μια έγκυος γυναίκα τον πλησιάζει, διακρίνει τη σύριγγα πεταμένη στην άκρη κι αυτά που της γαυγίζει το καφέ σκυλί την υποψιάζουν. Πηγαίνει στο διπλανό περίπερο, αγοράζει ένα μπουκάλι δροσερό νερό και το κολλάει στο στόμα του.
Ήμουν της ίδιας ηλικίας με το παιδί (θα έλεγα "ταλαιπωρίας", μα δεν τόλμησα), όταν έγραψα το πρώτο ποίημα για τα πουλιά που παγώνουν, όταν άρχισα να μαντεύω πόσο θα κρύωνα μέσα σε μουντά ερωτήματα ή πόσο συχνά ξεπαγιάζουν όσοι δεν συναντούν παράθυρα ανοιχτά και σπόρους απαντήσεων.
Ο Μιχάλης Λεβέντης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελευσίνα. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα (1975) και ψυχολογία στο Παρίσι (1985). Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Τα δυο ποιητικά του κείμενα, ανήκουν στα δοκίμια που έχει γράψει, με τον τίτλο "Να μην τρως την καρδιά σου" (Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ, 1999).
Ευχαριστώ θερμά κι από καρδιάς τη φίλη μου τη Χρυσούλα Βακιρτζή που μου γνώρισε αυτό το διαμάντι της ποίησης, τον Μιχάλη Λεβέντη!
Σε μια παρουσίαση βιβλίου του Μιχάλη στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας, η Μάρω Βαμβουνάκη είπε:
Ο Μιχάλης γεννήθηκε τέλος Μαΐου του 1952 στην Ελευσίνα από τον κύριο Ευάγγελο που είχε ταλέντο να περιποιείται κήπους και την κυρία Ευγενία που έχει την αρχοντιά να περιποιείται το σπίτι τους.
Μεγάλωσε δίπλα και πάνω στις ράγες των τραίνων παίζοντας με την μπάλα, με τ’ άλλα αγόρια, με τις αντοχές του και με τον κίνδυνο να γνέφει απ’ τα παράθυρα των βαγονιών. Αγάπησε μέχρι δακρύων τις παρελάσεις των εθνικών επετείων. Για την ομοψυχία των βηματισμών, τον ενθουσιασμό των τυμπάνων, τον θαλάσσιο κυματισμό στη σημαία και, πιο πολύ, για τον μικρό σταυρό στην κορυφή, προς το άπειρο. Νωρίς άρχισε να γράφει ποιήματα , που να ξεφεύγει κι απ’ τη μελαγχολία των Κυριακών, πριν νυχτώσει. Επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για αναψυχή, το μολύβι ήταν φτηνό, το ταξίδι στο λευκό χαρτί δίχως σύνορα και φύλακες, συνήθιζε να γράφει στίχους. Συνήθιζε να σκάβει λαγούμι μέσα και πέρα.
Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα , ψυχολογία στο Παρίσι. Πρωτοδίδαξε στην Αστυπάλαια, επέστρεψε στην Ελευσίνα όπου ζει και δουλεύει. Πρώτη του συλλογή «Ο Αποχαιρετισμός» (1990), μετά οι «Εικόνες του κόσμου» (1993), το 1998 η «Φεύγουσα» που έγινε σαν εξόρυξη πέτρας και ψυχής από τα ιερά χώματα της μυστήριας πατρίδας του.
Τον πρωτοσυνάντησα σε στίχο της κοινής συλλογής «εν Ελευσίνι» , το 1996.
Έλεγε : «Καθάριε μου Άγγελε «Άγγελε» Άγγελε – που διέσχισες με υπομονή τη μνήμη του Θεού…».
Και γίναμε ισοβίτες φίλοι. Μπορώ λοιπόν να εγγυηθώ και για το άλλο ταλέντο του, στην πολύτιμη ακριβή φιλία. Γιατί χαρίζει τα τρία χαρίσματα: Γενναιοδωρία, διακριτικότητα, ευγνωμοσύνη. Γιατί μπορεί να σε ακούει απέραντα, χωρίς να σε διακόπτει, με αυτιά και με μάτια να σε ακούει.
Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές του « Να μην τρως την καρδιά σου» (1999) και «Τετράδιο με τσαλακωμένα ποιήματα» (2003).
Σήμερα είναι παντρεμένος με την γλυκιά Φωτεινή και μεγαλώνουν τον γιο τους, τον Πέτρο. Προχωρά μαζί του στη βιωματική ποίηση της παιδικής ματιάς, των παιδικών χεριών όπως ψηλαφούν το δωμάτιο και τον κόσμο. Και επιστρέφοντας στην μεταφυσική κοσμογονία με πλοηγό το παιδί του, καταγράφει ημερολόγια κι επιστολές, πάντα νέος, πάντα έκπληκτος και έκθαμβος, και σχηματίζει το καινούργιο βιβλίο.
Μάρω Βαμβουνάκη
Πηγή: Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας
Οι φωτό είναι από την παρουσίαση βιβλίου του Μιχάλη Λεβέντη, στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου