Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον. Τα ανεπίδοτα της Πολυδούρη! Η ζωή του Καρυωτάκη! Εξαιρετική δουλειά από την κρατική τηλεόραση...


Η αγάπη του Ποιητή

Μ' απάντησες στο δρόμο σου, Ποιητή.
Ήμουν το πρωτολούλουδο του Απρίλη.
Η δίψα της αγάπης που ζητεί
σου φλόγιζε τη σκέψη και τα χείλη.

Ήμουν το πρωτολούλουδο. Κλειστή
τότε η πηγή των στοχασμών μου, εμίλει
μόνο η καρδιά μου αθώα και λατρευτή,
όταν το πρώτο βλέμμα μου είχες στείλει.

Με τον καιρό, τον πόθο σου σ' εμέ
να φανερώσεις σίμωσες. Ωιμέ,
είμασταν μια γενιάς παιδιά. Η καρδιά μας

Αγάπαε με το πάθος που ζητά
να πάρει, το αισθανθήκαμε φριχτά
και πήραμεν αλλούθε τη ματιά μας.

Μαρία Πολυδούρη

Σενάριο: Τάσος Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Τάσος Ψαρράς
Πρωταγωνιστούν: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Μαρία Κίτσου, Μενέλαος Χαζαράκης, Κωνσταντίνα Ανδριοπούλου, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Εκάβη Ντούμα, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Μαίρη Ιγγλέση, Στεφανία Γουλιώτη, Γιώργος Αρμένης, Γιώργος Μωρογιάννης, Βασίλης Καραμπούλας, Μάνος Βακούσης, Ουρανία Μπασλή, Ηλίας Λογοθέτης




Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον

Τι θέλω πια να δέχομαι την προστασία της Μούσας;
Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτεί
τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,
τάχα πως είναι μοίρα μου κ' είναι και διαλεχτή!

Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου
έφεγγε και των θείων και των γηίνων.
Ω των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,
εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Και τραγουδούσα τον καημό της άσπιλης ψυχής μου
μεσ' στων δακρύων την ευχαριστία
κι όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου
θα τη δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.

Κι ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,
ποιά δόξα ακριβή να πω;
Στο χωρισμό μας τού'φερναν σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμιά, καμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου
σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι.
Όμως όλοι φοβήθηκαν και γω πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.

Λοιπόν γιατί να δέχομαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Από τα... ανεπίδοτα

Μόνο γιατί μ' αγάπησες

Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

Μαρία Πολυδούρη
(Οι τρίλιες που σβήνουν, 1928)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι που τόσον καιρό δεν είχα βρει τα ιστολόγιά σου Μαριάνα, που φέρουν αισθητική και τρυφερότητα. Σ.

μαριάννα είπε...

Αγαπητέ/ή Σ. να είσαι καλά για τα καλά σου λόγια. Είναι μεγάλη παρηγοριά η αίσθηση ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο με τους οποίους μοιραζόμαστε αγαπημένα. Τελευταία, όλο και πιο σπάνιο είναι...

Το δεύτερο επεισόδιο της σειράς είναι :
εδώ

Ανώνυμος είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ Μαριάννα, δεν είχα δει το λινκ. Σ.

Ανώνυμος είπε...

μαριαννα μου είναι απίστευτο το blog σου και αρκετά ευαισθητοποιημένο...
Και μόνο που έβαλες δυο από τα αγαπημένα μου ποιήματα θα το επισκέπτομαι συχνα....