ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ
Από το βράδυ ως που να φέξει
Διαβάζω διάβαζε και Λέξη.
Κι αν βρέξει, απ’ την Ομπρέλα κάτου
να μπεις του Μάκη Αποστολάτου.
Αν θες να στείλεις τα γραφτά σου
για δημοσίευση στοχάσου:
o δρόμος προς τον ποιητή
περνάει απ’ τον συνδρομητή.
Φωστήρας γίνε με Φωστιέρη
τον Σκοτεινό Έρωτα που ξέρει
κι αθανασία πιες λιγάκι
απ' Το Νερό του Πρατικάκη.
Βαλαωρίτη έχε για πλάνο
όχι τον γίγα, μα τον Νάνο –
να ‘σαι Του Τίποτα αθλητής
και ο Κοντός προπονητής.
Με το φαλλό να βγάζει μάτι
Στύσης Εγκώμιον του Γαλάτη
μελέτησε – κι ένα βραβείο
πάρε κι εσύ απ’ το υπουργείο.
Κι ένας φαλλός αν δεν σου φτάνει
πιάσε και του Υφαντή του Γιάννη
που "αιρετικός" έγινε – αλί! –
λέγοντας τον φαλλό καυλί.
Μες στην Στοά του Αρσακείου
η μασονία του βιβλίου.
Μέγας ο κάθε κακομοίρης
που προλογίζει ο Κώστας Μύρης.
Εδώ ανατέλλουν τόσα άστρα
ποιήτρια κι η κάθε γλάστρα.
Κι όπου η γλάστρα τελικώς
εκεί και ο Βασιλικός.
Μια θέση αν θες κι εσύ στον ήλιο
βρες τρόπο πήγαινε στην Μπήλιω.
Η ομιλία θα Έχει Γούστο
και βάθος μπρος σε τέτοιο μπούστο
σαν σε ρωτήσει, σταυροπόδι,
ε, ό,τι και την Έφη Θώδη.
Κάλλιο εν τέλει το καυλί
του Υφαντή απ’ το «γυαλί».
Σ’ αυτήν την κόλαση του Δάντη
ω ποιητή, πολιτικάντη,
γύρεψε έστω μια ρημαδο-
δάφνη – ό,τι πρέπει για στιφάδο –
και περιφέρσου άνω κάτω
στων σωματείων το αδελφάτο
κρατώντας μία συλλογή
στο χέρι σου γι’ ανταλλαγή.
Σολδάτος Δημήτρης
Από το μπλογκ poetry's lover
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
ιδιαιτέρως καυστικός!
συγκρατώ"ο δρόμος πρός τον ποιητή
περνάει απ τον συνδρομητή"!!
απλά αναρωτιέμαι έργα των ημερών? ή μήπως ήταν πάντα έτσι? (τηρουμένων των αναλογιών)??
μελαγχολικές σκέψεις
Γνώμη δική μου είναι πως πάντα έτσι ήταν. Απλά το ήθος της κάθε εποχής το διαμόρφωναν τα πρόσωπα. Στην κάθε ποιητική γενιά, μια παρέα πέντε έξι ποιητών ήταν που έκανε τον ντόρο. Οι αρχηγοί που λέμε. Οι ηγετικές φυσιογνωμίες. Όσο πιο σοβαροί και ηθικοί, τόσο πιο σοβαρό το όλο κλίμα... Κι αυτό συμβαίνει σε όλους τους χώρους. Απλά στους ποιητές φαίνεται πιο πολύ γιατί μένουν τα ποιήματά τους που συχνά αναφέρονται στις κόντρες και τις έριδές τους.
Πάντως έστω κι ένας να είναι πολύ καλός, επηρεάζονται όλοι κι ο πήχυς ανεβαίνει. Ιστορικά αν το δεις, δεν είναι τυχαία η γενιά του Λόρκα που είχε τόσους εκλεκτούς κι έμεινε στην ιστορία ως η περίφημη γενιά του '27. Ο Λόρκα είχε ανεβάσει τον πήχυ στους ποιητές(όλοι οι σύγχρονοί του), στο θέατρο(Μπαράκα), στον κινηματογράφο(Μπουνιουέλ), στη ζωγραφική(Νταλί), στη μουσική(Ντε Φάλα και άπειρα λαϊκά και φλαμένκο)! Τα χρόνια που έζησε ο Λόρκα, πιστεύω ότι οργίασε ο πολιτισμός και η τέχνη και όχι μόνο στην Ισπανία ή στη Λατινική Αμερική. Επηρέασε τον κόσμο όλο. Αλλά ήταν ενωτικός. Τον λατρεύανε όλοι. Πόσους έχει να θυμάται η Τέχνη σαν εκείνον; Πόσοι τον έκλαψαν, πόσοι έγραψαν γι αυτόν!
Κι από τους δικούς μας πολλές προσωπικότητες εκλεκτές, υπέροχοι ποιητές, αλλά εκείνος που επηρέασε την παγκόσμια ποίηση και έγραψε πραγματική ιστορία, ήταν ο Καβάφης.
Βέβαια η απόσταση με το πέρασμα του χρόνου βοηθά πολύ. Αποστασιοποιημένα κρίνεται κυρίως το έργο τους και όχι οι ανθρώπινες αδυναμίες τους.
Μαριάννα συμφωνώ.
Το ήθος τής κάθε εποχής διαμορφώνουν τα πρόσωπα και αντίστροφα.
Σε ιδιαίτερα παρηκμασμένα κλίματα,ας μου επιτραπεί η λέξη ,οπου η τέχνη σαν καθρέφτης δυσκολεύεται να αρθρώσει
Λόγο είναι επόμενο να ενδυμούν και τέτοια φαινόμενα ,για να μήν πώ μόνο τέτοια και γίνω αφοριστική.
Κι όσο η ανθρώπινη ματαιοδοξία θεριεύει ελλείψει βαθιάς καλλιέργειας και θείου Χαρίσματος(Ταλέντου) ,τόσο θα δι-αγκωνίζονται εκατοντάδες να διακριθούν, εκείνοι συνήθως πού δεν θα φροντίσει για αυτούς το έργο τους.
οι μελαγχολικές σκέψεις έδεναν και με μιά φυσική αντίληψη του κόσμου ,όπου μπροστά στην απειρία του Σύμπαντος,και στην εγνωσμένη θέση του ανθρώπου μέσα σε αυτό, όλη τούτη η μάχη για δάφνες μου φαντάζει εξαιρετικά γελοία.
καλημέρα!!
Οι περισσότεροι από όσους αναφέρονται στο ποίημα θα εύχονται να καθιερωθεί ο Σολδάτος ως μεγάλος ποιητής στο μέλλον, γιατί είναι ένας τρόπος να μείνει το όνομά τους στις επόμενες γενιές εις δόξαν της Κλεαρέτης Δίπλα Μαλάμου. Με θλίβει όμως η όποια αντιπαράθεση και οι έριδες ανάμεσα σε όσους θέλουν λίγη δόξα ποιητή. Υπάρχει για όλους. Λεφτά δεν υπάρχουν. Σιγά όμως μην τα μοιράζονται οι ποιητές κι εκείνα που υπάρχουν. Ας βάλει ο καθένας το λιθαράκι του κι ας απολαμβάνει τη ματαιοδοξία και τη Νιρβάνα του.
Θυμάμαι έναν Δελαπατρίδη ποιητή στα παιδικά μου χρόνια. Ψηλός με άσπρο γένι κι ένα σολεξάκι μηχανάκι, αντί για Πήγασο. Τύπωνε σε πολύγραφο offset; (δε θυμάμαι) φυλλάδια με τα ποιήματά του, στο Άργος και γυρνούσε στα χωριά, απήγγειλε και τα πουλούσε μια δραχμή το ένα. Ποιός μπορεούσε να μην τον αγαπήσει;
Και με αγάπη για τους ποιητές που μείναν άσημοι σας στέλνω ένα ακόμη τραγούδι μου από τη σειρά τυραγουδιών αφιερωμένα σε ποιητές, στον Κώστα Καρυωτάκη αυτή τρη φορά.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Επάνω στο τεραίν του Παραδείσου
Με χρώμα απ’ το φεγγάρι ασημί
Θα έρθουνε μαζί σου να βαδίσουν
Οι ποιητές που μείναν άσημοι
Μαζί μ’ αυτούς κι εγώ θα ακολουθήσω
Που μ’ έκανε η αγάπη ποιητή
Της Πρέβεζας το φως θα συνηθίσω
Το μαύρο το μουντό και το σταχτί
R
Σα ρόδα από τριαντάφυλλα οι αγάπες μας θα ανθίσουν
Μα θα φυσήξει ο άνεμος κι όλα θα τα σαρώσει
Στα χέρια το παλτό θα μαρμαρώσει
Στο ανεστραμμένο πρόσωπο δυο δάκρυα θα κυλήσουν
Υπάλληλοι μιας άδειας πολιτείας
Βαδίζουμε με φάκελους κενούς
Κι αιτούμεθα συχνά άνευ αιτίας
Μετάθεση σε άλλους ουρανούς
Σαν Δον Κιχώτες πάντα μ’ ένα χρέος
Στο δρόμο μας πηγαίνουμε πιστοί
Κι ο χρόνος θα μας κυνηγάει έως
Για πάντα η σκιά μας να σβηστεί
κοκκινη κισσα
Δυστυχώς συμφωνώ με τις μελαγχολικές σκέψεις σου και την πάλη των ανθρώπων για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους και μόνο. Πόσοι άνθρωποι που σκέφτονταν έτσι μελαγχολικά όμως, δεν οδηγήθηκαν σε επιλεκτική απομόνωση απογοητευμένοι; Κάποιοι πολλοί ευαίσθητοι, έφτασαν και στην αυτοχειρία. Γι αυτό πρέπει να αναζητάμε αυτούς που θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά και νομίζω είμαστε τυχεροί που έχουμε το δίκτυο. Μαθαίνεις τόσα πολλά και αντιλαμβάνεσαι άλλα τόσα, και ναι μεν, απομυθοποιείς πολλούς που θαύμαζες τη δουλειά τους, από τη συμπεριφορά τους, από την άλλη εκτιμάς άλλους, που δεν τους γνώριζες. Εδώ οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι δε θέλουν να μαθαίνουν για να μην σχετίζουν με το έργο την προσωπικότητα του ποιητή και τους το χαλάει. Εγώ είμαι της άλλης άποψης. Θέλω να μαθαίνω για να μην παραμυθιάζομαι. Με ενοχλεί κάποιος να παριστάνει τον ευαίσθητο. Νιώθω πως με εξαπατά. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτή αλλά με την ποίηση ο καθένας μας έχει σχέση εντελώς ιδιαίτερη. Με καμία άλλη τέχνη δεν υπάρχει αυτό. Τα ποιήματα είναι αίμα ψυχής. Είναι στάλες δηλητήριο, δάκρυα, είναι σαν ζωντανός οργανισμός...
Γι αυτό και ποιητές που δεν εκτιμώ σαν άτομα, δεν τους διαβάζω καν.
Καλημέρα Εφούλα! Φιλιά!
μένανδρος
Αγαπητέ μου μένανδρε ευχαριστώ τόσο πολύ για τον Καρυωτάκη σας! Το ανάρτησα ήδη...
Τί συγκινητικό αυτό με τον ποιητή με το σολεξάκι! Αυτό είναι πάθος και αγάπη στην ποίηση! Γιατί υπάρχει μια δυναμική ανάμεσα στον ποιητή και τον αναγνώστη, τόσο έντονη, που είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας, κυρίως για τον δημιουργό.
Όσο για το αν θέλουν οι ποιητές να περάσει στην αθανασία του ποίημα του Σολδάτου, διατηρώ επιφυλάξεις γιατί δεν είναι και τόσο τιμητικές οι αναφορές του, αλλά με σας τους ποιητές, κανείς ποτέ δεν ξέρει... είστε τόσο απρόβλεπτοι όλοι. :)
Την καλημέρα μου! Κι ευχαριστώ και πάλι!
Δημοσίευση σχολίου