Χρυσούλα Βακιρτζή: Κάποια Δύση

ΚΑΠΟΙΑ ΔΥΣΗ

Απόβραδο Μεγάλης Πέμπτης σήμερα. Ένα φως κατανυκτικό, ζουμάρει κάπως επίμονα τις σκέψεις , τα συναισθήματά μου. Ελπίδα, χαρές, μαζί με τις προσδοκίες που υπάρχουν βαθιά μέσα μου -απεικονίζονται στους χάρτες του μυαλού και καταλήγουν να μοιάζουν με σκληρή κι αδυσώπητα αιχμηρή αφή στα χέρια μου. Με τεχνοτροπία κυβιστών ζωγράφων.

Με περιτυλίγουν οι ανεπάρκειες, τα σκοτεινά,, μυστηριώδη και ακατέργαστα σημεία του εαυτού μου. Τα λευκά πιόνια στη σκακιέρα είναι από καιρό (ή από πάντα;) ακίνητα. Καιροφυλακτούν ακλόνητα, σαν ξεχασμένες γραπτές φράσεις, πάνω σε κιτρινισμένες σελίδες ενός βιβλίου κάποιας ζωής που δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ.

Συλλέγω εμπειρίες. Παθητικά, ηδονικά, με θράσος. Σα να ταυτίζομαι με τη Φλωράνς, την ηρωίδα του μυθιστορήματος «Καλημέρα θλίψη». Η θλίψη άλλωστε, βρίσκει άμεση ανταπόκριση, αφετηρία και έναυσμα στα προσωπικά μου πια τετριμμένα κλισέ. Το να προετοιμάζεσαι γι' άλλη μια προσεχή αυτοχειρία, μοιάζει με το μαρτύριο του Σίσυφου. Πόσο περιγραφικά λογικός και συνάμα παράλογος αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ο «Ξένος» του ανεπανάληπτου Καμύ!

Ξένος λοιπόν; Προβλέψιμος μέσα στις ίδιες του τις κινήσεις, τις αντιδράσεις είναι ο κάθε άνθρωπος; Όπως και αν έχει, η καταδίκη μας προκύπτει αναπόφευκτη, διττή; Είμαστε παρατηρητές ή δογματικοί μάρτυρες των ίδιων μας των προσκλήσεων / εκκλήσεων προς τους άλλους στην όλη πορεία μας; Η αγωνία μου γίνεται η απάτη που πήγες να μου στήσεις πρόσφατα, όταν θέλησες να με κολακεύσεις -να σβήσεις με δόλιο κι ανώνυμο τρόπο τη δίψα μου. Την κυρίαρχη και προαιώνια ανάγκη μου για ολική φυγή.

Και πράγματι, έφυγα. Μάλλον διέσωσα το σκιερό μονοπάτι της αυταπάτης, των συμβιβασμών. Δεν το θέλω αυτό, αλλά έτσι 'πρέπει'.. Το έχω διαπιστώσει ότι δεν μπορώ να μείνω στην αδράνεια. Διεκδικώ με λύσσα κενά, αδιέξοδα, απόγνωση -ώστε να μπορέσω να επιπλεύσω πάνω στην αμόλυντη επιφάνεια της απόγνωσής μου.

Ο δε παράνομος Ιούδας ανοίγει τον δρόμο του ιερού Εσταυρωμένου. Γαντζωμένος στα νοητικά γρανάζια της εσωτερικής απαξίωσης, αντί να αλείψει με μύρα τον πεθαμένο Θεό του, τον σαβανώνει με αιχμηρά κι ατσαλάκωτα φύλλα λαμαρίνας. Οι κινήσεις του ξεπερνούν τα όρια του προγενέστερου κοινωνικού συνόλου -ανήκουν στη σφαίρα των καταναγκασμών. Η προσαρμογή. Εξάλλου, αυτό σε ωθεί στην εξέλιξη, σε στρεβλές κάποτε φαντασιώσεις.

Φέτος ο Απρίλης ήρθε φέρνοντας μαζί του πολλά σκαμπανεβάσματα. Έτσι, λέω να συνεχίσω το ταξίδι.. Ας ελλοχεύουν στη μνήμη τα άυλα και ήδη ανώνυμα φαντάσματα των μυστικών τρόμων μου.

Σκληρή μάγισσα τούτη η άνοιξη. Αν καταγραφεί στον σκληρό δίσκο του computer το επόμενο χτύπημα της καμπάνας, θα χαθούν όλες οι ευαίσθητες ισορροπίες;

'Κόκκινη' Πέμπτη. Κι εγώ αμύνομαι -ακόμα- με πορφυρά ερωτηματικά.


Η ΣΚΙΑ ΤΗ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

Η σκιά της ψυχής μου
φεύγει προς κάποια δύση από
αλφάβητα,
ομίχλη
από βιβλία και λόγια.

Η σκιά της ψυχής μου!

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.