Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Ενδιαφέροντα αποσπάσματα συνέντευξης Κεντρωτή, για τη Μετάφραση

Εσείς είστε κυρίως γνωστός από τις μεταφράσεις σας γνωστών συγγραφέων. Η μετατροπή σας σε καθηγητή άλλαξε την σχέση σας με την μετάφραση;

Όχι, τολμώ να πω ότι την διευκόλυνε. Έχω άλλωστε είκοσι χρόνια προϋπηρεσία στη μετάφραση. Πάντοτε μετέφραζα επιλεγμένα από εμένα βιβλία, και τα έδινα σε συγκεκριμένους εκδότες με τους οποίους συνεργαζόμουν. Το ίδιο κάνω και τώρα. Δεν παίρνω παραγγελίες. Τώρα έχω τη δυνατότητα αυτό που ξέρω να το διδάξω στα παιδιά. Θα με ρωτήσει κανείς, μα διδάσκεται η μετάφραση; Θα απαντήσω ναι, διδάσκεται μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Εκείνο που δεν διδάσκεται είναι το ταλέντο. Είναι σαν το ποδόσφαιρο, αν ξέρεις μπάλα θα παίξεις. Αν είσαι μέτριος ποδοσφαιριστής μπορεί να γίνεις και καλός. Αριστος όμως αν δεν έχεις το ταλέντο δεν θα γίνεις ποτέ. Προσπαθώ να πω στα παιδιά αυτό που πιστεύω εγώ για τη μετάφραση. Οτι χρειάζεται πάρα πολλές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, πολύ καλή χρήση της γλώσσας αφίξεως, της μητρικής μας γλώσσας, και ότι ο κάθε μεταφραστής είναι αυτόνομος. Δυο καλοί μεταφραστές θα κάνουν δυο καλές μεταφράσεις όμως διαφορετικές. Οπως ο καλός τραγουδιστής της όπερας αποδίδει με τον δικό του τρόπο μιαν άρια και ο καλός πιανίστας αποδίδει με τον δικό του τρόπο μια σονάτα. Είναι ζήτημα ερμηνείας και η ερμηνεία είναι αυστηρά υποκειμενική.

Οι δικές σας εκάστοτε βιβλιοφιλικές επιλογές συνάδουν με τα βιβλία που μεταφράζετε;

Αυτό, δεν μπορώ να το κάνω γιατί είμαι αργός μεταφραστής. Ευτυχώς η μετάφραση είναι για μένα χόμπι. Αυτό είναι σημαντικό γιατί τον παράγοντα χρόνο τον καθορίζω εγώ. Διαλέγω συγγραφείς που μου αρέσουν. Αίφνης αγαπώ πάρα πολύ τον Μούζιλ, τον Παβέζε, έναν ιταλό συγγραφέα τον Τζόρτζιο Μπασάνι. Βέβαια η δουλειά μου με αναγκάζει να κάνω και θεωρία της μετάφρασης και πρέπει να συγγράφω κατά καιρούς βιβλία ή μονογραφίες. Αυτή είναι μια καινούρια μου ενασχόληση που όμως μου αρέσει.

Η πλειοψηφία των έργων που εκδίδονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα είναι μεταφράσεις. Εσείς πως τις κρίνετε;

Εχουν βελτιωθεί πολύ σε σχέση με το παρελθόν. Οι παλιότερες μεταφράσεις ήταν στην πλειοψηφία τους άθλιες. Είχαν λάθη, υπήρχαν αυθαιρεσίες του μεταφραστή, ο οποίος, μπορεί να μην ήξερε καν τη γλώσσα του πρωτοτύπου, ούτε τη δική του καλά καλά. Τα τελευταία χρόνια όμως πέρασαν στο επάγγελμα άτομα με γλωσσική ευαισθησία, και μας έχουν δώσει μερικά πάρα πολύ όμορφα έργα. Σε αυτό συνετέλεσε και η σποραδική μεν κριτική των μεταφράσεων από μερικούς κριτικούς της λογοτεχνίας, όπως ο Δημοσθένης ο Κούρτοβικ. Μερικοί μάλιστα από τους καινούριους καλούς μεταφραστές (και χαίρομαι που το λέω) είναι από τη δική μας τη σχολή.

Ποια κείμενα από αυτά που συναντήσατε στην πορεία σας εκτιμάτε ότι είναι αμετάφραστα;

Μη μεταφράσιμο κείμενο δεν υπάρχει. Αυτό είναι μεγάλος μύθος. Οσοι το λένε αυτό κολλάνε στις λέξεις. Από τη στιγμή που κάτι γράφεται και μεταδίδεται ένα μήνυμα δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορεί να ξαναγραφτεί έστω κάτι ανάλογο. Ακόμα και τα ποιητικά κείμενα βρίσκουν τρόπο να περάσουν σε μια άλλη κουλτούρα. Αν ο μεταφραστής είναι "μάγκας", ξέρει να διαβάζει πίσω από τις λέξεις, αναγνωρίζει το κείμενο και όχι τις λέξεις αυτές καθαυτές. Το λάθος του κακού μεταφραστή είναι να αναζητά παντού ισοδυναμίες. Η κάθε γλώσσα από μέσα της κουβαλά μια εγγενή ασυμμετρία, δεν είναι λογικές οι σχέσεις που παράγονται μέσα σε μια γλώσσα δεν είναι κατά λόγο είναι παράλογες. Αυτός πρέπει να ανακαλύψει ο καλός μεταφραστής. Η μετάφραση πρέπει να είναι μετάγγιση κουλτούρας και άρα αναπαραγωγή του κειμένου μεταδίδοντας πάνω κάτω τις ίδιες συγκινήσεις που μεταδίδει το πρωτότυπο.

Παλιότερα έλεγε ο Ντοστογιέφσκι ότι η γλώσσα είναι το σπίτι μου. Σήμερα μετά την εισβολή της εικόνας τις τελευταίες δεκαετίες, πιστεύετε ότι ο λόγος υποχωρεί έναντι της εικόνας;

Δεν είμαι από εκείνους που φωνάζουν ότι φτωχαίνει η γλώσσα μας. Αν η γλώσσα είναι επικοινωνία τότε είτε με λέξεις είτε με εικόνες επικοινωνούμε. Βέβαια η γλώσσα είναι και αισθητική. Η εικόνα είναι κυρίαρχη στην εποχή μας και η γλώσσα έχει κατά έναν τρόπο εικονοποιηθεί. Εμείς τώρα που μιλάμε, με λέξεις μιλάμε. Βέβαια βλέπω γύρω μου διάφορες εικόνες που με επηρεάζουν. Αλλιώς θα ήταν να είναι λευκός ο τοίχος και αλλιώς θα ήταν με εικόνες. Και φυσικά όταν μιλάμε όλοι μας κουνάμε τα πόδια μας τα χέρια μας, όλα αυτά παράγουν μια εικόνα που αποτελεί στοιχείο της γλώσσας.

Ένα συναίσθημα δίχως να περιγραφεί από μια λέξη υπάρχει;

Εγώ αγαπώ πολύ τον Βιτγκενστάιν περισσότερο από όλους τους συγγραφείς που έχω διαβάσει επειδή δεν ήταν φανατικός. Ο Βιτγκενστάιν λοιπόν έλεγε, "ζω μέσα στις λέξεις". Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι έξω από τις λέξεις. Αλλά αυτό μπορεί να είναι ασθένεια δική μου. Φαντάζομαι όμως ότι οι ζωγράφοι και οι μουσικοί μπορούν άνετα να ζήσουν έξω από τις λέξεις. Εξω από το λόγο δεν ξέρω.

Εσείς πως σχολιάζετε την κίνηση της Ακαδημίας Αθηνών να εκδώσει πρόσφατα έναν κατάλογο απόδοσης στα ελληνικά ξένων λέξεων που έχουν εισβάλει στη γλώσσα μας;

Το παιχνίδι πλέον το έχουμε χάσει. Ειδικά στον τομέα της πληροφορικής, οτιδήποτε και να κάνει η Ακαδημία ή οποιοσδήποτε άλλος, το παιχνίδι το έχει κερδίσει η αγγλική γλώσσα.
Είμαι απαισιόδοξος αλλά επειδή πιστεύω στην αρχή αυτή που καθιέρωσε ο Βιτγκενστάιν ότι η σημασία μιας λέξης είναι η χρήση της στη γλώσσα και επειδή πολλά χρόνια τώρα οι κομπιουτεράδες χρησιμοποιούν ειδική ορολογία (και καλά κάνουνε) οποιαδήποτε προσπάθεια να διορθώσουμε αυτά τα πράγματα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Πάντως και τα σουτζουκάκια της Μαρίκας καθώς και πολλές άλλες λέξεις είναι δάνεια από άλλες γλώσσες που δεν βούλιαξαν την ελληνική.

Ισα ίσα που τα ελληνικά είναι μια φιλόξενη γλώσσα που έχει αφομοιώσει κατά καιρούς πολλές λέξεις. Οπότε ο φόβος της λεξιπενίας είναι ανόητος. Λεξιπενία θα υπάρχει όταν δεν θα υπάρχουν καθόλου λέξεις. Μας ενοχλεί ουσιαστικά να παίρνουμε ξένες λέξεις και να τις περνάμε στο ελληνικό λεξιλόγιο άκριτα. Ενώ λέμε της Αλάσκας της Γουινέας λέμε της Ατλάντα. Αδιανόητο για μένα. Ενώ λέμε το Βέλγιο του Βελγίου δεν είχαμε το θάρρος να πούμε το Τόκιο του Τοκίου. Η γλώσσα εξελίσσεται μαζί μας. Βέβαια υπάρχουν άνθρωποι κατά καιρούς που έχουν προσπαθήσει να δώσουν το στίγμα τους στη γλώσσα όπως ο κύριος Μπαμπινιώτης. Το μόνο όμως που κάνουν είναι να μπερδεύουν περισσότερο τα πράγματα. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού στο ότι όλοι προσπαθούμε να μιλήσουμε αθηναϊκα...Δυστυχώς έχουμε έναν ουνιφορμισμό, μια ομοιομορφία παντού θέλουμε όλοι να μιλάμε σαν αθηναίοι. Αυτό είναι ρατσισμός. Σατιρίζουν πολύ τις διαλέκτους κυρίως της Θεσσαλίας, Δεν είναι καλύτερος εκείνος όμως που μιλάει τη γλώσσα των Αθηνών. Ακόμα και τα επτανησιακά περνούν με μια ειρωνική διάθεση. Εδώ όμως έζησε ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Πολυλάς, έζησε ο Κονεμένος, ο Τυπάλδος, ο Καλοσγούρος που έγραψαν σε μια γλώσσα που σφύζει από ζωή.

Ποιο είναι το απωθημένο σας όσον αφορά την μετάφραση;

Θέλω να μεταφράσω την "Ηθική", του Σπινόζα.Τα λατινικά μου είναι αρκετά καλά και μπορώ να τα επιστρατεύσω.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;

Από τα γερμανικά είναι ο Μούζιλ, και από τα ιταλικά ο Παβέζε, λατρεύω τον Μπέκετ, αγαπώ δυο ισπανόφωνους συγγραφείς πάρα πολύ τον Μπόρχες και τον Σάμπατο, και από τους διαχρονικά αγαπημένους μου συγγραφείς είναι ο Μαγιακόφσκι. Λατρεύω τον Σολωμό, τον Σκαρίμπα, τον Εγγονόπουλο, τον Ρίτσο. Από τους νεώτερους δικούς μας τον Βαλτινό και τον Πατρίκιο.

Όσον αφορά τον φανταστικό σας ήρωα;

Μάλλον κανένας. Ίσως όμως θα έλεγα τον Γιώργο Σιδέρη, το δοξασμένο σέντερ φορ του Ολυμπιακού της δεκαετίας του ΄60. Και ακόμα ο κιθαριστής από το "Σύντροφο" του Παβέζε επειδή ήταν εντελώς περιθωριακός τύπος και όσες επιλογές έκανε στην ζωή του τις έκανε από ένστικτο, κάτι που δεν έκανα ποτέ εγώ.



Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ

7 σχόλια:

mareld είπε...

Γλυκό μου κρητικάκι!

Πήγα και διάβασα όλη τη συνέντευξη.
Σκέφτηκα πόσα έχω χάσει μακριά από το τόπο μας.
Φυσικά έχω διαβάσει ΈΣΣΕ αλλά δεν θυμόμουν το μεταφραστή.
Στη συνέχεια πόσο μοιάζουμε εμείς οι "ακτήμονες αριστεροί σοσιαλιστές"..ακόμη και το θρύλο πονάμε κατά τον ίδιπο τρόπο.

Ξέρεις ότι στην καθημερινότητά μου βρίσκεται ο Μούζιλ, ο Βιτγκενστάιν, ο Μπόρχες, ο Σολωμός..

Ο Γιώργος είναι χάδι!

Ακόμη και σαν επτανήσια τον καταλαβαίνω άμεσα και νιώθω χαρά που μετά από τόσα χρόνια ξενιτιάς δεν έχασα τους κώδικές μας.

Για Σένα τι να πω;
Χίλια ευχαριστώ δεν αρκούν..

Μας κρατάς το είναι στον αφρό, μας λούζεις με ήλιο και μας ποτίζεις με το γλυκόπιοτο ρακί της ποίησης..

Να περνάς όμορφα!
Φιλιά και ζακυνθινές αγκαλίτσες!

μαριάννα είπε...

mareld

Μαρινέτα μου είσαι από τα σπάνια πλάσματα που έχω γνωρίσει στα ιστολόγια! Ένας άνθρωπος που όντας εκτός Ελλάδας ασχολείται τόσο με τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό της πατρίδας, αν μη τι άλλο συγκινεί! Πραγματικά σε καμαρώνω!
Μη με παρεξηγείτε που χάνομαι γιατί αυτές τις μέρες έχω τα άπειρα να κάνω. Τέλος σχολείου και παράδοση, μετακόμιση για Ελλάδα, τακτοποίηση υποθέσεων εδώ... ότι να σου πω είναι λίγο... Παράλληλα συμβαίνουν και διάφορα πολιτιστικά πολύ ενδιαφέροντα και δε θέλω φυσικά να τα χάνω, οπότε καταλαβαίνεις.
Για τον Κεντρωτή τα είπες όλα. Χαίρομαι που συμφωνούμε... κι εγώ λατρεύω την επτανησιακή κουλτούρα και σχολή!

Την αγάπη μου και πολλά φιλιά!

mareld είπε...

Υακινθάκι μου!

Εδώ έρχομαι γιατί μου αρέσει να αναπνέω λίγο από την ανάσα σου{είμαι και κρητικιά ε;}και λίγο από την ανάσα των ποιητών μας.
Αν δεν βάλεις τη ποίηση στην καθημερινότητά σου χάθηκες.
Εσύ αυτό το ξέρεις όσο ελάχιστοι..
Την πατρίδα μας τη λατρεύω κι ας με έχει πονέσει..

Ποτέ μην σκεφτείς ότι θέλω να μου αφήσεις σχόλια.

Φυσικά μου δίνεις χαρά και δεν σου κρύβω, όπως στο έχω γράψει, ότι πολλές φορές από τα λόγια σου,μου φεύγουν δάκρυα γιατί με λυγίζει πάντα η ανθρωπιά και η καλαισθησία, η τρυφερότητα και η καθαρή αγάπη.
Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το να αναγκάζεται ο άλλος να αφήνει σχόλια όταν τον πνίγει ο χρόνος ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο δεν μπορεί..

Ποτέ μην πιεστείς!
Μου αρκεί που Σε γνώρισα..

Να περνάς όμορφα!
Πρόσεχε τον εαυτό σου, ψυχή μου!

Ανώνυμος είπε...

Είχα υποσχεθεί να στείλω κάτι να διαβάσετε κξαι μιας και πιάσατε τον Ασλάνογλου σας στέλνω ένα τραγούδι μου σχετικό, από μια σειρά ακυκλοφόρητη τραγουδιών αφιερωμένα σε μερικούς τυχαία αγαπημένους ποιητές

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ

Ήσουν πουλί στην άσφαλτο κι ήθελες να πετάξεις
Μα το βρεγμένο σου παλτό βάραινε τα φτερά
Ένα λιμάνι έφτιαξες μέσα του για να αράξεις
Και κύλαγες με της βροχής τα ήρεμα νερά

R
Τώρα ποιος θα ‘ρθει δίπλα μας, πλάι μας να σταθεί
Στο δύσκολό μας θάνατο να μας παρασταθεί
Τα καφενεία στάζουνε έναν παλιό χρησμό
Κι οι δρόμοι δεν αλλάζουνε ποτέ προορισμό

Ένα θλιμμένο πρίγκιπα μες στη ζωή σου βρήκες
Κι ήθελες να του μοιάσουμε έστω για μια φορά
Στον Πειραιά, στο Πέραμα και τις σιταποθήκες
Έφευγες με του ανέμου τα φύλλα τα ξερά


Αντώνης Παπαϊωάννου

μαριάννα είπε...

κ. Παπαϊωάννου

Ειλικρινά η τιμή είναι μεγάλη! Και η χαρά μου το ίδιο! Μια εξαιρετική αφιέρωση σε έναν τόσο αγαπημένο ποιητή, από έναν άλλον ποιητή, το ίδιο αγαπημένο!
Φυσικά το βρίσκω υπέροχο! Ολόκληρο! :)
Απολύτως χαραχτηριστικό της εικόνας που έχω κρατήσει μέσα μου για τον Ασλάνογλου.
Έχουν εκδοθεί τα ποιήματά σας; Θα εκδοθούν; Πείτε μου ότι είστε κι από την Κω...
Θα μου συγχωρήσετε τις ερωτήσεις αλλά δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για σας στο δίκτυο και φλέγομαι από ενδιαφέρον να μάθω.
Από ποιητικό ενδιαφέρον φυσικά, όχι περιέργεια. Και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί πάντα θεωρούσα στα αγαπημένα μου τραγούδια, τον ποιητή, τον μέγιστο συντελεστή της επιτυχίας, αφού οι λέξεις είναι εκείνες που μας απογειώνουν ή που μας ταξιδεύουν.
Και με πλήγωνε πάντα η απουσία γνώσης ή αναφοράς του. Και τον αναζητούσα μετά μανίας, κάνοντας ακόμα και παρατήρηση στα φόρα όταν δεν αναγραφόταν το όνομα και των στιχουργών, στα τραγούδια.

Σας ευχαριστώ θερμά και πραγματικά είναι τιμή μου να έχω το ποίημά σας, το ακυκλοφόρητο!

Την καλησπέρα μου!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.
Δεν γράφω ποιήματα, μόνο στίχους για τραγούδια. Και η μοίρα των τραγουδιών είναι να γίνονται cd και όχι να εκδίδονται. Μια προσπάθεια άλλωστε που έκανα από τις Εκδόσεις Παπαϊωάννου να εκδώσω το έργο Έλλήνων στιχουργών (Μπουρμπούλη, Κατσούλη, Σαμαρτζή, Λογοθέτη) "στέφθηκε" με παταγώδη εμπορική αποτυχία. Ελάχιστα τραγούδια μου, που έχουν στείλει κάποιοι (εγώ ψιλοβαριέμαι) θα βρείτε στο stixoi.gr
Τα τελευταία χρόνια δεν κυκλοφορώ πολλά τραγούδια, γιατί και δεν καίγομαι, όπως είναι η κατάσταση στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και γιατί απορροφούν τον χρόνο μου άλλες δραστηριότητες.(Σενάρια για καθημρινές τηλεοπτικές σειρές, Έκδίδω ένα περιοδικό για το θέατρο με τίτλο ΦΟΥΑΓΙΕ κλπ. Γράφω όμως περιστασιακά και κυρίως στο μπλογκ του Γιώργου (με τον οποίο συνυπήρξαμε σε γυμνάσιο και πανεπιστήμιο)και πιο πολύ χάριν παιδιάς.
Δεν γνωρίζω αν εσείς έχετε εκδώσει κάτι


Σας στέλνω δύο ακόμα από την ίδια σειρά των ποιητών.

Υ.Γ. Δεν είμαι από την Κω, αλλά από τη Νεμέα



ΓΙΑ ΤΟN ΣΤΑΧΤΟΥΡΗ

Τις νύχτες που μας πάνε τα φιλιά
Ταξίδι ως την όγδοη Σελήνη
Σε βρήκα να ρωτάς κάτι πουλιά:
Ο ουρανός τι ώρα απόψε κλείνει;


Απόψε που διψάς για ουρανό
Που να σου παραγγείλω ένα φεγγάρι
Που να βρω ένα καράβι γιορτινό
Στ’ αστέρια δρομολόγιο να μας πάρει

Αρχίζει το ταξίδι της χαράς
Χιονίζει μες τα μάτια μας χρυσάφι
Το αίμα το ζεστό σου να φοράς
Στο χιονισμένο του ουρανού χωράφι




ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΡΟΥΝΤΑ

Στο Σαντιάγκο βγαίνει ένα φεγγάρι
Κόκκινο αίμα, κόκκινο φιλί
Κι είναι ο έρωτας που ήρθε να μας πάρει
Ένα ταξίδι στης καρδιάς μας τη Χιλή

Στο Σαντιάγκο έξι παρά πέντε
Φτερά του έρωτα φοράει μια πεταλούδα
Κι είναι η ώρα που τα πίνει ο Αλιέντε
Στα καφενεία του ουρανού με το Νερούντα

Στο Σαντιάγκο και την Ίσλα Νέγκρα
Με της βροχής την πρώτη την ανάσα
Χόρεψε τα τραγούδια σου τα αλέγκρα
Του έρωτά μας χόρεψε τη σάλσα


Την καλημέρα μου

Αντώνης Παπαϊωάννου

μαριάννα είπε...

Α.Π.

Αγαπητέ φίλε,
Εδώ θα διαφωνήσω σε δύο πράγματα. Πρώτον ότι δεν ξεχωρίζω τον Ποιητή από τον Στιχουργό. Απλά κάποιοι στίχοι ποιημάτων μελοποιούνται και άλλοι όχι.
Και δεύτερον ότι πολλοί Ποιητές που μελοποιήθηκαν στίχοι τους, όπως ο Γκανάς, ο Γκάτσος, ο Καψάλης... έχουν εκδοθεί επιτυχώς.
Άλλωστε τί σημαίνει εκδοτική επιτυχία; Να το αγοράσουν πολλοί; Μα αφού όλοι ξέρουμε πως λειτουργούν αυτά. Αν «προωθηθεί» «σωστά» και από τον «σωστό» εκδοτικό οίκο, ένα βιβλίο γίνεται «ευπώλητο»! Μην κοιτάτε τώρα εμείς που μας αρέσουν τα μη ευπώλητα! Είναι θέμα πετριάς! ;)
Απλά λοιπόν είστε πολυάσχολος και βασικά είστε Δημιουργός και σας κατανοώ απολύτως. Κάποιος άλλος θα πρέπει να αναλάβει να σας κάνει την συλλογή των ποιημάτων σας και να νοιαστεί την έκδοση. Οι Δημιουργοί τα βαριούνται αυτά. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και σε μένα. Μπορεί να γράφω και να μεταφράζω νύχτες ολόκληρες για μια ανάρτηση, αλλά να τα μαζέψω και να τα βάλω σε ένα σιντί να τα δώσω στον εκδότη, είναι κάτι που το βαριέμαι. Σκέφτομαι να το κάνω όμως, γιατί μαζεύτηκαν πολλά και πρέπει να ταξινομηθούν. ;)
Ρώτησα για την Κω, γιατί έχω φίλο τον εκλεκτό κοινωνιολόγο και συγγραφέα τον Σκεύο τον Παπαϊωάννου, ο οποίος έχει άλλα οκτώ αδέρφια κι επειδή η τύχη συχνά παίζει τρελά παιχνίδια...
Νεμέα λοιπόν... υπέροχη! Αν και κάτω απ' τα αυλάκι το προσπερνάμε, για τα κρασιά της και την ιστορία της και τους ποιητές της! ;)
Το Φουαγιέ καταπληκτικό! Ώστε αυτός ο Παπαϊωάννου είστε!
Και σενάρια! Ε ναι, είμαι ενθουσιασμένη με όλα! Να είστε καλά, να σας απολαμβάνουμε!
Βέβαια τα δυο υπέροχα ποιήματα για τον Σαχτούρη και τον Νερούδα, εννοείται θα τα αναρτήσω να μη χάνονται στα σχόλια! Και θα μου επιτρέψετε να τα αφιερώσω σε μια εκλεκτή ιστολόγο που διατηρεί το ιστολόγιο Μετά Τιμής.
Να κάνουμε κι ένα αφιέρωμα στο Φουαγιέ που είναι τόσο αξιόλογη και ενδιαφέρουσα προσπάθεια και που αφορά και πολύ κόσμο θεατρόφιλο.

Σας εύχομαι Καλή Κυριακή!
Την καλημέρα μου!