Συνάδελφο με κράζεις ποιητή...

"...Ο Μικέλης Αβλιχος, επαρχιώτης ποιητής καθ' όλην τη σημασίαν, αλλά όχι βέβαια την κάπως πονηράν σημασίαν της λέξεως. Εζησε και απέθανεν εις το χωρίο του, χωρίς να έχει ούτε τη δύναμη ίσως, αλλά βεβαίως ούτε την όρεξη να διασπείρει τη φήμη του έξω από τα περιορισμένα σημεία της αγαπητής γενεθλίου του. Δεν δυνάμεθα να πούμε περί αυτού ότι παρεγνωρίσθει. Το σωστό θα ήταν να σημειώσουμε ότι δε γνωρίσθει. Και πώς να γνωρισθεί ποιητής, όστις αποθανών υπερεβδομηκοντούτης, δεν εφρόντισε όχι μόνον, από υλικήν υποθέτω αδυναμίαν, αλλά πολύ περισσότερον από την ωραίαν νωχέλειαν και ακαταδεξίαν των ποιητών, να μας αφήσει εις κάποιον βιβλίον του περιμαζευμένον και ταξινομημένον οπωσδήποτε τουλάχιστον κάποιο μέρος της εργασίας του;"

Κωστής Παλαμάς, από τον πρόλογο του έργου.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

Συνάδελφο με κράζεις ποιητή,
εσύ, πηγή ύδατος αλλομένου,
νάμα ψαλμού ζωής, πατρίδας αίνου,
που αιώνια Ελλάδα βουΐζει θαυμαστή.

Κι άμποτες απ’ αυτό να ποτιστή
το χώμα αυτού του τόπου του καμένου,
και νά ’ναι κι η βουλή του πεπρωμένου
ξανά με δάφνες νέες να στολιστή!

Μα εγώ είμαι έρημου βράχου μια βρυσούλα
που έρημη ρέει σ’ έρημο γιαλό
και ρέει σαν να κλαίη την ερημιά της...

Και μόνο νύχτα, μέρα, βράδυ, αυγούλα
κρένει με του πελάου το βογκητό
σαν έρτη φτερωτός να πιή διαβάτης.

Μικέλης Άβλιχος

Πηγή ποιήματος: Αλωνάκι της Ποίησης

Πηγή ιδιωτικής ποιητικής συλλογής Άβλιχου: Βιβλιοπωλείο Κεφαλονιάς, Κύβος