Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Ο Γεώργιος Γεωρβασάκης αφιερώνει στον Παντελή Πρεβελάκη ένα σονέτο... Από τον Μανόλη Καλλέργη και τα Ρεθεμνιώτικα Νέα!



Ένας ακόμη Ρεθεμνιώτης ποιητής

Σάββατο, 17 Οκτωβρίου 2009

Καμιά άλλη εποχή δεν ενέπνευσε τους ποιητές του κόσμου όσο το φθινόπωρο. Είναι η εποχή των ποιητών. Γι’ αυτό είχε τέτοια απρόσμενη επιτυχία εκείνη η φθινοπωρινή βραδιά η αφιερωμένη στην Ποίηση.

- Μα εκεί μακριά, στο κέντρο του Μυλοποτάμου;

- Ναι, ακριβώς εκεί, στο κέντρο του Μυλοποτάμου.

- Μα ποια είναι η Πετραδού;

- Πρέπει όλοι να την μάθουν την Πετραδού! Όπως όλοι πρέπει να γνωρίσουν τον Στρατή, τον παιδικό μου φίλο (Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής, στα ξυλουργεία ολημερίς, κατά παράφραση του γνωστού τραγουδιού, για να φτιάξει μιαν απίστευτη αίθουσα και πολλά άλλα).

Σήμερα όμως, το θέμα μου είναι άλλο. Θέλω να σας αποκαλύψω έναν άγνωστο Ρεθεμνιώτη ποιητή, άγνωστο στους περισσότερους τουλάχιστον. Για την ακρίβεια, τον γνωρίζουν δύο ή τρεις το πολύ Ρεθεμνιώτες. Άγνωστος μεν, εξαίρετος τεχνίτης του λόγου όμως. Το όνομά του είναι Γεώργιος Γεωρβασάκης.

Η αποκάλυψη ενός άγνωστου (ή ξεχασμένου) συμπατριώτη μας ποιητή, κρύβει πάντα μιαν ιδιαίτερη συγκίνηση. Είναι σαν να ξεπετάγεται ξαφνικά από το χώμα ένας πίδακας νερού, προορισμένος να ξεδιψάσει ζωντανά πλάσματα.

Ο «ραβδοσκόπος» στον οποίο οφείλω την αποκάλυψη αυτού του πίδακα-Ρεθεμνιώτη ποιητή, είναι ο ανεξάντλητος Μανός Αστρινός.

Ο Γεώργιος Γεωρβασάκης, αυτός λοιπόν διατηρούσε βιβλιοπωλείο και τυπογραφείο στην οδό Αρκαδίου, ακριβώς στο χώρο του μετέπειτα βιβλιοπωλείου Πίσσα. Ίσως διότι ό άνθρωπός αυτός ήταν ο ίδιος ποιητής, στο βιβλιοπωλείο του σύχναζαν οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής. Συμπεριλαμβάνεται και ο Παντελής Πρεβελάκης, με τον οποίο ήταν φίλοι.

Ο στίχος του Γεωρβασάκη, δεν είναι «του ποδαριού». Είναι δυνατός, δεμένος, δουλεμένος με μαστοριά. Τα νοήματα ξεπηδούν σαν πραγματικός πίδακας.

- Αυτό είναι, σκέφτομαι και αναφωνώ. Δεν είναι τυχαίο που ξεπηδούν τόσοι πολλοί ποιητές από μια πόλη που την είπανε «πόλη των γραμμάτων». Στο πείσμα των αιώνων και των εποχών και των πυροτεχνημάτων, σ’ αυτή την πόλη πάντα θα γράφονται ποιήματα!

Ψάχνοντας, μπόρεσα να βρω (εδώ βλέπετε να ξυπνά μέσα μου ο ερευνητής), και να σας παρουσιάσω σήμερα ένα γνήσιο ποίημα του Γεωρβασάκη, επίκαιρο μάλιστα, αφού είναι αφιερωμένο στο φίλο του τον Παντελή Πρεβελάκη. Ιδού!

Στον Παντελή Πρεβελάκη

Ως ν’ άνοιξες την πόρτα Παραδείσου
Κι ήρθαν τ’ αηδόνια και σου κελαιδήσα
Και πήρες το σκοπό που σου κρατήσα
Ωραίε Ποιητή, κι είναι μαζί σου.

Το λόγο κάνοντάς τον για ν’ ανθίσου
Περιποκλάδια σε νερά βουνίσα
Τ’ άνθια κρατάς στα χέρια σου περίσσα
Και βάγια κλείνουν μπρος στην κεφαλή σου.

Χαρά σου και τιμή σου η γεννήτρα
Και αναπνιά σου οι τραχιές Μαδάρες
Κι όπου πατάς και ξεμυτίζουν φύτρα.

Κοσμοπολίτης κι ασκητής, στα χέρια
Γαλήνια μαστορεύεις τις αντάρες
Και φτερουγάς στο Λόγο, περιστέρια.


Πηγή: ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ

2 σχόλια:

Roadartist είπε...

Όντως το φθινόπωρο είναι εποχή των εμπνεύσεων .. Πολύ ενδιαφέρον το blog σου θα το παρακολουθώ!

μαριάννα είπε...

Roadartist

Ευχαριστώ Roadartist! Να 'σαι καλά!

Καλή σου βδομάδα!