Σοφία Φίλντιση! Κι είσαι αέρας και γήτεψες τις πληγές μου, και των ματιών τα αίματα τ' απώθεσες στην καρδιά της πρώτης ανεμώνας.

Σοφία Φίλντιση – Χάρισμα

Θα σε χαρίσω στην άνοιξη
απ’ τ’ όνομά σου να δώσει
στα λουλούδια ονόματα,
απ’ των ματιών σου το πράσινο
στους κισσούς φύλλα,
απ’ των ονείρων σου το μάτωμα
καρδιές ολοκόκκινες πάνω στο φουστάνι
απείραχτου κοριτσιού!
Θα σε χαρίσω στην άνοιξη
Εκείνη ξέρει να πολλαπλασιάζει στο άπειρο
την ομορφιά!

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 12, σελ. 38).

Νίκος Σαραντάκος

Άλλο ένα κομμάτι της νιότης μας, πολυαγαπημένο, έφυγε σήμερα. Σοφία Φίλντιση η συγγραφέας, ποιήτρια και σπουδαία γυναίκα, η αγαπημένη των παιδιών, νοιαζόταν τόσο τη φύση, το περιβάλλον, τους τσιγγάνους, τα παιδιά των μεταναστών. Στο καλό αγαπημένη μας Σοφία! Ελαφρύ το χώμα...

Με λάσπη γήτευε τις πληγές,
ο αέρας,
...
Κι είσαι αέρας
και γήτεψες τις πληγές μου,
και των ματιών τα αίματα
τ' απώθεσες στην καρδιά
της πρώτης ανεμώνας.

*******


Η θάλασσα της νιότης μου,
αγέραστη σήμερα...
Με 'κείνα τα νέρινα δαχτυλίδια της ανάσας σου
κεντίδια στο γαλάζιο της σεντόνι
που πάνω του θ' αγαπηθούνε
το πρωί τα πουλιά...

******

Σσσστ...
Κάποιοι...
κάποιοι σύριζα στις όχτες χτίζουν τείχη,
που τρέμουν καθώς τα μεγέθη τους στα νερά,
μεταθέτουν του ψεύδους τις αντιστάσεις...

*******

Τα παρακάτω τραγούδια σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους της Σοφίας Φίλντιση!

Μαλώνω το βοριά      
 Ρένα Κουμιώτη

Μαλώνω το βοριά που μου σφαλάει
τα μάτια με σκοτάδι κι ερημιά
σκεπάζει ο πατέρας τον Αρίστο
π'ανήξερος κοιμάται και γελά

Πώς να γελάσουνε τα δυο μου χείλη
φαρμάκι παγωνιά χωρίς φωτιά
Πίκρα στην φτώχεια να μην ξαναστείλει
όποιος την πλάση ετούτη κυβερνά

Μαλώνω τη νυχτιά που μου σφαλάει
τα μάτια με σκοτάδι κι ερημιά
Εξύπνησ' ο Αρίστος μας και κλαίει
κι η μάνα μου στον στήθος τον κρατά

Με πανί κλωστή κι αγάπη            
Δήμητρα Γαλάνη

Με πανί κλωστή κι αγάπη
ρούχο φτιάχνω στον εργάτη
κι απ΄την τσόντα που θα μείνει
φουστανάκι στην Ειρήνη
που ξεπάγιασ΄η καημένη
και με κοίταζε θλιμένη
μα δεν βρίσκω την βελώνα
χάθηκε στον αχερώνα.

Φτιάχνω στην νυχτιά κονάκι
θα του βάλω κι ένα τζάκι
να ζεστάνω την Ειρήνη
που στον άνεμο έχει μείνει
που ξεπάγιασ΄η καημένη
και με κοίταζε θλιμμένη
μα δεν βρίσκω μια ανεμώνα
να σκεπάσω τον χειμώνα.

Καρτερώ      
Δήμητρα Γαλάνη

Παίρνω στην παλάμη
φεγγαριού κομμάτι
και το κάνω αδράχτι κι όλο το γυρνώ

Και στην πρώτη γύρα
μου γραψε η μοίρα
ταίρι πως θα βρω , ταίρι πως θα βρω

Και γυρνώ το αδράχτι
κι όλο καρτερώ

κι όλο καρτερώ κι όλο καρτερώ!

Βάζω στην καρδιά μου
Ένα φίλημα σου
λίγο απ'τη μιλιά σου να σε φανταστώ

και γυρνώ το αδράχτι
και μου λέει η μοίρα
ταίρι πως θα βρω , ταίρι πως θα βρω

Στ' απάνω το σκαλί         
 Ρένα Κουμιώτη

Νύχτα καθόμαστε στ’ απάνω το σκαλί,
εσύ να βλέπεις τα δυο μάτια μου να στάνε
κι εγώ στο πόρτο, το καράβι που ’χε ερθεί
κι οι άγκυρές του την καρδιά στα δυο να σπάνε.

Τώρα καθόμαστε σαν τότε στο σκαλί
στράφι που πήγανε τα χρόνια μας να λέμε.
Σε κάθε μπάρκο σβήναμε κι ένα φιλί.
Ζωή, μας γέννησες φτωχούς χωρίς να φταίμε.

Αν μου δίνανε       
Θέμης Ανδρεάδης

Αν μου δίνανε μονάχα
Ένα γέλιο από παιδί
Κι ενός γέρου τη σοφία
άλλη θα 'φτιαχνα τη γη

Και θα γέμιζα τον κόσμο περιστέρια
Και στα σύνορα θα φύτευα παρτέρια

Αν μου δίνανε μονάχα
Στάλα πίστη από τυφλό
Και τα μάτια ενός κουρσάρου
Σ΄όλους θά 'βαζα μυαλό

Και θα γέμιζα τον κόσμο περιστέρια
Και στα σύνορα θα φύτευα παρτέρια

Αν μου δίνανε μονάχα
Ένα χτύπο από καρδιά
Και σημαία ενός πολέμου
Χίλια θά΄ντυνα παιδιά

Και θα γέμιζα τον κόσμο περιστέρια
Και στα σύνορα θα φύτρωναν παρτέρια

Προσμονή      
Δήμητρα Γαλάνη

Βάλε μες στο σπίτι
για παιδί σκαμνί
Και σοφρά για ξένους
κάποιος θα φανεί

Κι άνοιξε την πόρτα
Κατά τον νοτιά
Και τα χελιδόνια
Θα'ρθουνε ξανά

Στρώσε τα στρωσίδια
στο σταμνί δροσιά
Στο κατώφλι αγάπη
Πόνος στην καρδιά

Στον μακρύ γιαλό      
Δήμητρα Γαλάνη

Βάζω εγώ τη βάρκα βάλε τον καημό
βρες ένα λυχνάρι μπούσουλα θα βρω

κι έλα ν΄ανοιχτούμε κόντρα στον καιρό
και ν'αγαπηθούμε στον μακρύ γιαλό

Βάλε εσύ τα μπράτσα να τραβάς κουπί
βάζω την αγάπη κι ένα μου φιλί

Κι έλα ν΄ανοιχτούμε κόντρα στον καιρό
και ν'αγαπηθούμε στον μακρύ γυαλό

Σαν αράξει η βάρκα στον μακρύ γιαλό
σβήσε το λυχνάρι μέσα στον καημό

Και ν΄αγαπηθούμε στον μακρύ γυαλό
με σβηστό λυχνάρι και χωρίς καημό

Μα τώρα φεύγεις      
Τζένη Βάνου

Σ'είχα κρεμάσει
Στο εικονοστάσι
Μ' ελπίδες χίλιες κι άλλη μια
Σ' είχα ξηλώσει
Να μη σε φτάσει
Του ψεύτη κόσμου καμιά ψευτιά

Μα τώρα φεύγεις
Προτού να φέξει
Και πώς ν' αντέξει πες μου η καρδιά
Λειψές οι ελπίδες
Την μια την πήρες
Για φυλαχτό σου στην ερημιά

Σ' είχα ζεστάνει
στου ήλιου το τάσι
Τις κρύες νύχτες να 'χω φωτιά
Κρασί στις χούφτες
Είχα κεράσει
Να πέσει η πίκρα στη λησμονιά