Το βλέμμα είναι του ποιητή σπόρος που πιάνει ανήμερα της ποίησης [...]Ελάτε να κάψουμε μια χούφτα ποιήματα μια καπνιά απόγνωσης...

πισώπλατο

Όταν γέρνει ο ήλιος στην πλάτη της μέρας
οι βράχοι του σκοταδιού σημαδεύουν των ανθρώπων τα κούτελα
καταφέρνοντας γόνιμα τραύματα. Είναι η σκιά του χρόνου
που έρπεται στην ασήμαντη προβολή του κόσμου
στο χώμα. Είναι το χώμα
που αναγνωρίζει το ελάχιστο χρέος που έχει απέναντι
σ' εκείνους τους τυφλούς λογάδες που ανασκουμπώνουν τα τρύπια τους χέρια
για να πλάσουν αυτά που βλέπουν. Αυτά που βλέπουν είναι τα
σύννεφα, τα ταμπουρωμένα στις πλάτες τους που αμολούν λογισμούς φευγαλέους
στις ράχες της θάλασσας. Αυτής που 'χω κι εγώ κι όλοι. Είναι λογισμοί που σώοι
κι ανασφαλείς ξεγλιστρούν απ' το παράθυρο μιας πληγής
σε φευγιό παπορίσιο. Είναι το παπόρι αυτό που δεν το 'δα
ούτε 'γω ούτε κανείς κι είναι
οι βόγκοι των ποιητών που μου μοιάζουν με το σφύριγμά του.

*****

Ελάτε να κάψουμε μια χούφτα ποιήματα
μια καπνιά απόγνωσης θα παρέμβει στις αλλεπάλληλες εισπνοές
της υποκρισίας μας Ας ψαχτούμε λίγο καλύτερα
εγώ βρήκα πρόχειρα στην τσέπη μου δυο
κουρελιασμένα επιφωνήματα που είχα φυσήξει πάνω τους
τη μισή οργή μου
η άλλη μισή πνίγηκε στα ρουθούνια μου
στη ματαιωμένη μου εκπνοή της ειλικρίνειας.
Δε λέω, θα είμαστε κάπως πιο πειστικά δακρυσμένοι
από την κάπνα, μα
και κάπως πιο πειστικά κοντινοί σ' αυτό που θα θέλαμε
να είμαστε.

Εδώ που τα λέμε,
αν δεν είχε μείνει τίποτα στα ρουθούνια μας, δύσκολα
θα έπαιρναν τα ποιήματα φωτιά.

******

ταξιδευτής

Τον ταξιδιώτη που 'σκαβε για χρόνια το κορμί μου
θα τον καθίσω στο σκαμνί στο τζάκι μου μπροστά
ζεστό καρβέλι και κρασί να μοιραστεί μαζί μου
κι οι χάρτες του να ποτιστούν με ζέστη και καπνιά.

Στερνή φορά του θα μας πει για τόπους που αλαργέψαν
για κύματα που έπνιξαν πατρίδα και στεριά
για την καυτή ανάσα του που αραπίνες κλέψαν
και πώς αυτές του έδωσαν στα σκέλια του χαρά.

Της όψης του τις βρώμικες πληγές για να ξεπλύνει
το λαβομάνο του 'φερα με λησμονιάς νερό
μα είναι οι νύχτες που 'ρχονται τα μάτια του όταν κλείνει
που πιο βαθιά σκαλίζουνε στου ονείρου το χορό.

Στρωσίδια δε μου γύρεψε μήτε λευκά σεντόνια
μοναχά που ζητάει μου μιας κόρης το φιλί
της ίδιας που αγαπήσαμε κι οι δυο μαζί για χρόνια
το πιο μακρύ ταξίδι του στα μάτια της να βρει.

Ο ταξιδιώτης που 'λαχε να τρέφει τα όνειρά μου
με τόπους τάχα αλαργινούς - σημάδια σε χαρτί,
στ' αποψινό το μπάρκο του θρονιάστηκε σιμά μου
γιατί με βρήκε πιο τρανό, απ' αυτόν, ταξιδευτή...

*****

ανήμερα

Ανήμερα της σιωπής
πρώτα συλλαμβάνω το τραγούδι του λυκαυγούς
Το μοιρολόι το εσπερινό της απόγειας αύρας έπειτα
Αυτό είναι η νύχτα.
Η γυμνή μέρα είναι που κλαίει τη ματωμένη της εφηβεία
Έρχονται τα παγωμένα κύματα από τ' ανοιχτά
γλύφουν της τα πόδια
απλώνουν το χέρι, αγγίζουν της το γόνα
ικεσία ιδιοτελής για την θερμή στυφή ανάσα της
την ανθρώπινα κρίματα μεταφέρουσα ανήμερα του σκότους.

Ανήμερα της σιωπής
προσποιούμαι πως παρακούω και υπακούω
παρανοϊκές εντολές κουρδισμένου σηματοδότη. Μα δεν ακούει κανείς;
Αυτό είναι ο ήχος.
Το γυμνό τρένο είναι που κροταλίζει τα δόντια του
στις σίγουρες ράγες ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Μα δεν ακούει κανείς;
Αιματοβαμμένο δειλινό ο μηχανοδηγός
δεν βλέπω καλά
για κασκέτο το φεγγάρι στραβοφορεμένο στη χάση
ή μαραμένος ιβίσκος με την δικαίωση να χάσκει στον ύπερο.
Αυτό είναι το δίκιο.
Το βλέμμα είναι του ποιητή σπόρος που πιάνει
ανήμερα της ποίησης.

*****

ερωτήσεις στο πρόχειρο τετράδιο

ποιου θεού παρακλάδι κεντρώνει την ποίηση που
φύεται μέσα μου

ποιου καρπού η γλυκάδα πριμοδοτεί με εκκρίσεις των σιελογόνων αδένων
τα ένρινα σύμφωνα της αντίρρησης

ποιος ανεπαίσθητος βρογχικός συριγμός μπορεί να διαδηλώσει
για το κλεμμένο οξυγόνο

πόσες υποταγμένες ανατριχίλες αφήνουν σημάδια στο δέρμα
και πόσες στη φόδρα του σακακιού

σε πόσα μαξιλάρια μπορεί να χωρέσει η αλήθεια των ύπνων
μου

ποια πληγή ματώνει τα ζουμερά του έρωτα πορτοκάλια

ποιος θα βάλει ερωτηματικά

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος:

Ο δικός μας αλαφροΐσκιωτος! Των ιστολογίων. Τον παρακολουθώ εδώ και δυο χρόνια και πραγματικά τον θαυμάζω και τον καμαρώνω πάντα. Ένας ποιητής τόσο νέος στην ηλικία και με τόσο ταλέντο που νιώθεις δέος. Τελικά ο ποιητής γεννιέται. Ή τό 'χεις ή δεν τό 'χεις. Το ντουέντε που τόσοι ψάχνουν και που τόσο περισσεύει σε κάποιους νέους, όπως ο Δημοσθένης, ευτυχώς για μας και για την ποίηση!