Πρόσκληση σε παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Χρονά: ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1973-2008), ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, 2008

Ο Δήμαρχος Παιανίας Δημήτρης Δάβαρης
και ο υπεύθυνος των Εκδόσεων Μπιλιέτο Βασίλης Δημητράκος
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου:

ΓIΩPΓOΣ ΧΡΟΝΑΣ
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1973-2008),
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, 2008

το Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008, στις 8.30 το βράδυ
στην Πινακοθήκη Μπιλιέτο στην Παιανία.

Προλογίζουν: Τάσος Γαλάτης, Ερρίκος Σοφράς, Βασίλης Ζηλάκος.
Ποιήματα διαβάζει ο ποιητής Γιώργος Χρονάς.

ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΜΠΙΛΙΕΤΟ, Ι. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ 5, 19002 ΠΑΙΑΝΙΑ

Κάνε γρήγορα ξένε· μην αργείς. Βιάσου
μήτε το σώμα σου να περάσει στον καθρέφτη
μήτε μέσα στα μάτια μου το σχήμα σου να αποτυπωθεί
ώστε όταν θα 'χεις φύγει πια μακριά, κλείνοντας πίσω σου
την πόρτα
τίποτα και κανένας να μη με δείχνει
πως και συ πέρασες από 'δω κι έπειτα χάθηκες
Πέθανες.

Γιώργος Χρονάς

Ο Επιών Καιρός

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος και οι εκδόσεις “Οδός Πανός” σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του

«Ο Επιών Καιρός»

Η παρουσίαση θα λάβει χώρα στο βιβλιοπωλείο Πατάκη, Αθήνα, την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008, στις 7.00 μ.μ.

Ομιλητές, κατά αλφαβητική σειρά, οι:

α) Ξένια Γεωργοπούλου, Λέκτωρ Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πατρών
β) Ευαγγελία Μαραγγιανού-Δερμούση, Αναπλ. Καθηγήτρια Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών
γ)Ανδρέας Μαρκαντωνάτος, Επίκ. Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας, Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
δ) Νικόλαος Χρόνης, Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

Διαβάζουν οι: Παναγιώτης Ηλιόπουλος, Γιώργος Χρονάς

Βιβλιοπωλείο Πατάκη: Ακαδημίας 65, 106 78 Αθήνα, τηλ. 2103811850.

Χαμένος άλλοτε μέσα στη φύση, που την κατέχει καλά, κι άλλοτε στη γνώση, που η ζωή και η φύση, πάλι δίνει, κινείται σ' αυτά τα γεμάτα νύχτα ποιήματα. Ο έρωτας είναι το άλλο δυνατό θέμα του όπου κι εδώ αναζητεί την αλήθεια. Ο κόσμος, του Παναγιώτη Ηλιόπουλου, είναι το τοπίο της ψυχής μέσα σ' αυτό των θεών. Νερά, θάλασσες, ποτάμια που κυλούν, φυτά και ζώα δένουν αρμονικά τον αέρα που σηκώθηκε και απλώνεται στον κάμπο. Στο φανταστικό δάσος των ψυχών. Λεπτομέρειες και πόνος πάνω από τα χαλάσματα που μες στην πανσέληνο φαντάζουν σκηνικό. Άλλοτε ταξιδεύει σε συγκεκριμένα τοπία κι άλλοτε σιωπά. Ένας καθρέφτης του δείχνει το πρόσωπο κι αυτός το περιγράφει σαν ζωγράφος που διχάζεται ανάμεσα σ' αυτό που είναι και σ' αυτό που φαίνεται. Μαέστρος της σιωπής -που απαιτεί το ποίημα- κινείται μέσα στο πλήθος χωρίς κανείς να τον αντιλαμβάνεται.
Όλα πια, είναι μπροστά του.

Γιώργος Χρονάς

Σκληρότεροι χειμώνες

Φθίνει η φύση.
Σαν ένα ξερό κομμάτι ψωμί
κάτω απ’ τα δάχτυλά μου.
Και σκέφτομαι πώς να το ξαναζυμώσω
απ’ την αρχή,
με τι μεθόδους κι αλχημείες δυνατές.

Φθίνει η φύση.
Σαν ένα κίτρινο φύλλο ξερό
κάτω απ΄ τα μάτια μου.
Λέω αν μπορώ να το σηκώσω
και να το κολλήσω στο κλαρί
σαν Πάνας που γιατρεύει
τις πληγές των δέντρων.

Φθίνει η αστραπή.
Το φως το γαλάζιο
όταν έπεσε στο σώμα μου
μ’ άφησε να τρέμω κι έφυγε
σαν αυταπάτη ξαφνική.
Πώς να μαζέψω αυτό το φως,
να το χαρίσω στους ωκεανούς;

Όταν γεννήθηκα, έσπειρα το ρύζι,
άνοιξα τις εισόδους των σπηλιών,
ξεγέννησα παιδιά των λιονταριών,
των λύκων, των ανθρώπων.
Αγνάντεψα τη θάλασσα ν΄ αφρίζει,
των βράχων τις ρωγμές και των βουνών,
τις ράχες μέτρησα των μυρμηγκιών
και των ανέμων τις φωνές στα ύψη.
Κατέβηκα στους κάμπους να περάσω
σκληρότερους χειμώνες από άλλους.

Μυστήριο ακόμη! Σαν να μην
έχω μάθει τίποτα.
Τα πάθη μου γερνούσαν γρήγορα,
σαν άλογα διέσχισαν τα σύνορα,
βορά σκληρών θηρίων, πονηρών.

Παναγιώτης Ηλιόπουλος
"Ο Επιών Καιρός", σελίδα 75.

Ο Πάνος Ηλιόπουλος είναι Λογοτέχνης. Καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας και Ισπανικής Γλώσσας. Αξιολογητής Κρατικού Πιστοποιητικού Γλωσσομάθειας. Master στην Ιστορία της Φιλοσοφίας. Υποψήφιος Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

...ληστές, μου είχαν στήσει ενέδρες. Μου πήραν πολύτιμα πράγματα... Μου αφαιρέσαν ποιήματα.

Ενέδρες

Σε όλο το μήκος του δρόμου,
ληστές, μου είχαν στήσει ενέδρες.

Μου πήραν πολύτιμα πράγματα.

Με πέρασαν έξω απ' τα παράθυρα
του ήλιου με δεμένα τα χέρια.

Μου αφαιρέσαν ποιήματα.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Πηγή: Σελίδες Ν.Σαραντάκου, Βίος και μνήμη: τέσσερα ποιήματα σε χειρόγραφο

Είναι ορισμένοι στίχοι - κάποτε ολόκληρα ποιήματα - που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν.

Είναι ορισμένοι στίχοι

Είναι ορισμένοι στίχοι - κάποτε ολόκληρα ποιήματα -
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν.
Αυτό πού δεν ξέρω ακόμη με κρατάει.
Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς.
Μα μη ρωτάς. Δεν ξέρω σου λέω.
Δυο παράλληλα φυτά από το ίδιο κέντρο.
Ο ήχος του νερού πού πέφτει τον χειμώνα,
απ΄ το ξεχειλισμένο λούκι
η ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει
από ένα τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο
αργά - αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν τον λυγμό ενός πουλιού.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο ήχος –
ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι.
Τα άλλα πού ξέρω στα εξηγώ. Δεν τα αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας.
Κοιτούσα όπως κοιμότανε, το γόνατό της
να γωνιάζει το σεντόνι -
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας.
Αυτή η γωνία είναι η κορυφογραμμή της τρυφερότητας,
και το άρωμα του σεντονιού, του λευκού
και της Άνοιξης, συμπλήρωναν εκείνο το ανεξήγητο
πού ζήτησα, άσκοπα και πάλι, να στο εξηγήσω.

Γιάννης Ρίτσος

Άφες μας, άφες, Ποιητή! Να ζει το νεογέννητο! Τ' αυτιά μας μη πειράζεις' Είν' ευτυχές το Ποίημα, και να μας το διαβάζεις Είν' τιμωρία περιττή.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Αυτόν εδώ τον βλέπετε με φρύδι' ανασυρμένα,
Με σουφρωμένο μέτωπον, με μάτια βουληγμένα;
Σωπάτε κ' είναι Ποιητής!…
Με της πικρίας το ραβδί τα σύμπαντα θα δείρει'
Γιανίτσαρος τών Ποιητών, αρπάζει το σατίρι,
Και θα φανή Σατυριστής.

Σατυριστής… Ως κεραυνός βαστά τον κάλαμόν του,
Τα βέλη του εβούτησε 'ς τον βραστερόν θυμόν του,
Φαρέτραν κρέμασε διπλήν'
Απόλλων νυκτοπρόσωπος τεντώνει το δοξάρι,
Τον κόσμον όλον σύσσωμον ο Διάβολος θα πάρει
Με πρώτον τίναγμά του… Πλην

εσκάλωσεν η εύροια των στίχων του' σταθείτε'
ακούτε τον Σατυριστήν; Αγανακτεί, λυπείται,
Τον κάλαμον συχνοβουτά˙
'Σ τα είκοσί του δάκτυλα τα μέτρα συλλαβίζει,
αλλάζει το τετράδιον, τον ίδρων του σκουπίζει,
Το καλαμάρι του πετά.

Με τας σβησμένας λέξεις του λουλούδια σχεδιάζει.
Του στίχου η κατάληξις ολίγο δεν ταιριάζει
Και την ζητεί'ς τα λεξικά.
Φυσά, σφυρίζει, ξύνεται, ανάλατα το κρίνει,
Και σβήνει, γράφει άτυχα, και σβήνει, γράφει, σβήνει.
Ω! Τί δεινά ποιητικά!

Πλην να σου τον... εμπνέεται' τα φρύδια διέτε κάτου.
επήρε δρόμ' ο κάλαμος' γελούν τα βλέμματά του.
Ιδέ, συνέλαβε, θαρρώ.
Εγγαστρωμέν' η Μουσά του 'ς τον σκάμνον πριν καθήσει,
Θ' αποβαλθεί παράκαιρα, και μέλλει να γεννήσει
Τετραμηνήτικο μωρό.

Εγέννησε... ακροατάς ζητεί να τ' αναγνώσει.
Φευγιό, παιδιά! Τί στέκεσθε; Θα μας καταπλακώσει.
Άφες μας, άφες, Ποιητή!
Να ζει το νεογέννητο! Τ' αυτιά μας μη πειράζεις'
Είν' ευτυχές το Ποίημα, και να μας το διαβάζεις
Είν' τιμωρία περιττή.

Ηλίας Τανταλίδης, 1818-1876
Ποιητής και λόγιος. Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, σπούδασε στην Πατριαρχική Σχολή Ξηροκρήνης και έπειτα στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα. Στην Κωνσταντινούπολη γύρισε το 1841 και το 1845, σε ηλικία 27 χρονών τυφλώθηκε. Παρά την τύφλωσή του, το Πατριαρχείο τον διόρισε καθηγητή των ελληνικών γραμμάτων και της ρητορικής στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου δίδαξε 30 ολόκληρα χρόνια. Το χτύπημα της μοίρας ο Τανταλίδης το υπέμεινε με θαυμαστή καρτερία και στωικότητα. Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, όπου έδειξε πολύ πρώιμα το ταλέντο του. Το πρώτο του ποίημα με τίτλο "Ύμνος εις τον Μάιον" το δημοσίευσε όταν ακόμα ήταν μαθητής. Τα ποιήματά του εκδόθηκαν σε τρεις συλλογές: "Παίγνια" 1837, "Ιδιωτικά στιχουργήματα" και "Άσματα" 1876. Έγραψε επίσης με τη μέθοδο της υπαγόρευσης και πολλές φιλολογικές και εκκλησιαστικές μελέτες, όπως "Οι παπικοί έλεγχοι" 1851, για τις οποίες το Πατριαρχείο τον τίμησε με τον τίτλο του "μεγάλου ρήτορος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας". Θεωρείται ο τελευταίος Φαναριώτης λόγιος του κλάδου της Κωνσταντινουπολίτικης σχολής. Ως γνήσιος εκπρόσωπος αυτής έγραψε στην καθαρεύουσα και μόνο τα παιδικά του ποιήματα είναι γραμμένα σε κομψή δημοτική.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή...

Τα Αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. 'Ομως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
'Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος
Από τη συλλογή "Τα αντικλείδια", εκδ. Στιγμή

Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας, στις 22 Ιουνίου 1924, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο. Οι σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν ολοκληρώθηκαν. Εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του το 1943, στο περιοδικό "Οδυσσέας", που εξέδιδε με φίλους του στον Πύργο. Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά Ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες. Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: "Το κατώγι" (Ερμής, 1971), "Το σακί" (Κέδρος, 1980), "Τα αντικλείδια" (Στιγμή, 1988), "Τριαντατρία χαϊκού" (Στιγμή, 1990), "Λίγος άμμος" (Νεφέλη, 1997), "Ποιήματα 1943-1997" (συγκεντρωτική έκδοση, Νεφέλη, 2001) και "Πού είναι τα πουλιά" (Κέδρος, 2004). Συμμετείχε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Εκδόθηκε η αλληλογραφία του με το φίλο του πεζογράφο Νίκο Καχτίτση: "Τα γράμματα του Νίκου Καχτίτση στον Γιώργη Παυλόπουλο", Σοκόλης, 2002. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και συμμετείχε στην ΙΘ' Πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ολλανδία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, Η.Π.Α. και Καναδά, και περιέχονται στα διδακτικά βιβλία για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία της Γ' Ενιαίου Λυκείου. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ζει μόνιμα στη γενέτειρά του.