Montero: Οι λέξεις είναι καράβια... Αν ο έρωτας, όπως όλα, είναι ζήτημα λέξεων, πλησιάζοντας το κορμί σου δημιουργήθηκε μια γλώσσα.

Φωτό: G.Crie

Ο έρωτας

Οι λέξεις είναι καράβια
και χάνονται έτσι, από στόμα σε στόμα,
όπως από ομίχλη σε ομίχλη.
Φέρνουν την πραμάτεια τους στις συνομιλίες
χωρίς να βρίσκουν ένα λιμάνι,
τη νύχτα που τις βαραίνει, σαν μια άγκυρα.

Πρέπει να συνηθίσουν να μεγαλώνουν
και να ζουν με υπομονή ξύλου
φθαρμένου από τα κύματα,
που έχει φαγωθεί, ενώ μουσκεύεται αργά,
μέχρι η συνηθισμένη μποτίλια
να φτάσει στη θάλασσα και να τις βυθίσει.

Γιατί η ζωή μπαίνει στις λέξεις
όπως η θάλασσα σ' ένα καράβι,
καλύπτει με χρόνο το όνομα των πραγμάτων
και οδηγεί στη ρίζα ενός επιθέτου
στον ουρανό μιας ημερομηνίας,
στο μπαλκόνι ενός σπιτιού,
στο φως μιας πόλης καθρεφτισμένης σ' ένα ποτάμι.

Γι αυτό, ομίχλη στην ομίχλη,
όταν ο έρωτας εισβάλλει στις λέξεις,
χτυπά στους τοίχους, σημαδεύοντάς τους
με τα σημάδια μιας προσωπικής ιστορίας
κι αφήνει στο παρελθόν των λεξιλογίων
αισθήσεις ψύχους και ζέστης,
νύχτες που είναι η νύχτα,
θάλασσες που είναι η θάλασσα,
μοναχικούς περιπάτους μ' επιμήκυνση της φράσης
και τρένα κρατημένα και τραγούδια.

Αν ο έρωτας, όπως όλα, είναι ζήτημα λέξεων,
πλησιάζοντας το κορμί σου δημιουργήθηκε μια γλώσσα.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Teresa Gómez:...λέξεις πικρές σαν την απόσταση λέξεις φιλί που στεγνώνουν τα δάκρυά μου, λέξεις τρυφερές σαν τα χείλη σου στα μαλλιά μου...

Από την συλλογή ζωγραφικής και ποίησης της Maureen Lucía Booth, με τίτλο: Εntredos

Λέξεις στο δέρμα

Στη Silvia

Λέξεις σιωπή για ξεκούραση,
λέξεις καράβι που πλέουν στα όνειρά μου,
λέξεις ελεύθερες να με ξεσηκώνουν,
λέξεις δύναμη στη ρημαγμένη καρδιά μου,
λέξεις πικρές σαν την απόσταση
λέξεις φιλί που στεγνώνουν τα δάκρυά μου,
λέξεις τρυφερές σαν τα χείλη σου στα μαλλιά μου,
λέξεις φως που φωτίζουν το πεπρωμένο μου,
λέξεις γέλιο,
χάρισέ μου λέξεις.

Μίλα μου
μακρινός,
ισχυρός,
έμπιστος.

Φέρε μου με το στόμα σου την ελπίδα.

Δώσε μου τη φωνή σου, αγάπη μου,
για να περάσω την αδιαπέραστη γέφυρα της ζωής.

Teresa Gómez
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Javier Egea: Γιατί, παρ' όλα αυτά γίναμε φίλοι και κρατήθηκα σταθερός χάρη σε σένα, ποίηση, χωριουδάκι οπλισμένο κόντρα στη μοναξιά.

Ποιητική

Στην Aurora de Albornoz

Αλλά ήταν απογυμνωμένος. Κι εγώ του χαμογελούσα.
Juan Ramón Jiménez

Ήρθε πρώτα επιπόλαιη - εγώ παιδί μ' αυτιά -
και μας έβαλε στα δάχτυλα ένα όνειρο ελπίδας
ή κάποια διαστροφή: στα πέπλα της και στο χορό της
εφάρμοζαν οι συλλαβές, οι ρυθμοί, οι λαγόνες.

Αλλά θελήσαμε το κορμί της πάνω στους σκουπιδότοπους
Επειδή επίσης τα ρούχα της λεκιάστηκαν στην αργοπορία
του φωτός και της ελευθερίας: αυτή η τρυφερή εκδίκηση
που την έφερε στους δρόμους και στα φυλακισμένα φεγγάρια.

Στη συνέχεια μας επισκεπτόταν με περίεργα παλτά,
αλλά ήταν γυμνή κι εγώ της χαμογελούσα
με το νέο χαμόγελο της συνενοχής.

Γιατί, παρ' όλα αυτά γίναμε φίλοι
και κρατήθηκα σταθερός χάρη σε σένα, ποίηση,
χωριουδάκι οπλισμένο κόντρα στη μοναξιά.

Javier Egea
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Javier Egea (*Granada; 1952 - 1999), considerado uno de los poetas españoles más importantes de los años ochenta y fue uno de los padres del movimiento poético La otra sentimentalidad junto con Luis García Montero y Álvaro Salvador Jofre. Consiguió, entre otros premios literarios, el «Antonio González de Lama» por su libro Troppo Mare y el «Premio Internacional de poesía Juan Ramón Jiménez» por Paseo de los Tristes.

En sus círculos cercanos era conocido como "Quisquete".

Publicó muy pocos libros de poesía: Serena luz del viento (1974), A boca de parir (1976), Troppo Mare (1980), Paseo de los tristes (1982, tal vez su obra más representativa), La otra sentimentalidad (1983, junto a Luis García Montero y Álvaro Salvador, Argentina 78 (1977, pero editado en 1983 por «La Tertulia»), y Raro de Luna (1990).

Gran admirador de Rafael Alberti, también publicó, junto a Luis García Montero, en 1982, el librito Manifiesto albertista, que ambos leyeron en presencia del poeta gaditano en el local «La Tertulia», en 1982.

Al morir, dejó incompleto un libro que al parecer iba a titularse Los sonetos del diente de oro, los cuales fueron publicados en 2006 por la editorial I&CILE, con reproducción en facsímil.

Javier Egea no fue un poeta 'académico' sino que más bien fue un poeta a pie de calle, que vivió en íntima relación con la poesía. Comprometido con la izquierda, su poesía puede ponerse en relación con las teorías literarias desarrolladas por el catedrático de la Universidad de Granada, Juan Carlos Rodríguez Gómez.

Participó en numerosos actos culturales y políticos (recitales poéticos por toda España, y en Cuba y Argentina), y realizaba actuaciones musicales y poéticas con la actriz argentina Susana Oviedo, con textos de García Lorca, Alberti y María Teresa León, Bertolt Brecht o Garcilaso de la Vega. Fue también guía de la Casa-museo de Federico García Lorca en la Huerta de San Vicente de Granada.

Javier Egea se quitó la vida en su ciudad, el jueves 29 de julio de 1999.

Πηγή βιογραφίας: Wikipedia