Για τον πατερα
Δεν ηταν πρωτος στα μαθηματα, ουτε στο τρεξιμο, ουτε στο πηδημα. Στην ταξη δεν τον προσεχε κανεις ιδιαιτερα, δεν ειχε ακουσει ενα "μπραβο" και στα διαλειμματα, αν επαιζε, ηταν παντα μαζι μ' αυτους που φτιαχνουν μια ομαδα. Ποτε δεν ηταν αρχηγος. Αρχηγος ημουν εγω, ηταν ο Ποτης, ο Βαγγελης. Εμεις κανονιζαμε ποτε θα παιζαμε πολεμο ή κλεφτες κι αστυνομους, εμεις ειχαμε το προνομιο να λεμε ιστοριες. Οι αλλοι ακουγαν. Ολο για κατορθωματα τους λεγαμε, ηρωισμους, παλεματα, πετροπολεμους, μονομαχιες. Και ολα φανταστικα! Το ξεραμε πως δεν ηταν αληθεια αυτα που λεγαμε. Ποτε δεν ειχαν γινει τετοια πραγματα στο χωριο μας, μα αυτο δεν ειχε καμια σημασια.
Μιλουσαμε ακομα και για φαντασματα! Μας αρεσαν οι αγριες ιστοριες, που ανακατευονταν οι υπερφυσικες δυναμεις. Ολο κατι ειχαμε δει, ολο και κατι ειχαμε ακουσει. Και το δειλινο, την ωρα που μεγαλωναν και βαραιναν οι ισκιοι, ολο σ' αυτα γυριζε η κουβεντα μας. Αντριχιαζμε, κρυφα, μα κανενας δεν τ' ομολογουσε.
Δεν ξερω πως βγηκε τοτε η φημη, που ολο και φουντωνε: Ο Αντρεας φοβαται!
- Φοβασαι βρε; Αληθεια ειναι πως φοβασαι στα σκοταδια;
- Ναι, εκαμε ησυχα οπως ολα του. Φοβαμαι, τη νυχτα αγριευομαι, δεν το θελω!
Και μια μερα αναποδογυριστηκε ο κοσμος ολος! Ολα, οτι πιστευαμε, γκρεμιστηκαν ετσι σε μια στιγμη και το ξαφνιασμα μας ηταν μεγαλο, τοσο που για καιρο χασαμε τα νερα μας και δεν ξεραμε πια τι να πιστευουμε και τι οχι.
Μπηκε ο δασκαλος στην ταξη ενα πρωι και κοιταξε τον Αντρεα.
- Τη νυχτα ο Αντρεας δεν κοιμηθηκε διολου, ειπε. Αρρωστησε ο πατερας του και πηγε να φερει το γιατρο. Μα ο γιατρος δεν ηταν στο χωριο, γι αυτο χρειαστηκε να παει ως τα Δεντρά, για να τον βρει και να τον φερει.
Επειτα αρχισε το μαθημα, μα κανεις δεν ειχε νου ν' ακουσει. Εβρεχε εξω σιγανα κι ολων οι σκεψη ηταν στη χτεσινη νυχτα που ερχοταν η μπορα η μεγαλη κι αστραφτε και βροντουσε και φυσαγε ο αερας να ξεριζωσει δεντρα και πηρε σκεπες και γκρεμισε πεζουλια... Κεινη την ωρα ο Αντρεας - που το ελεγε οξω φωνη πως αγριευται στα σκοταδια - περπατουσε ολομοναχος να φερει το γιατρο.
Στο διαλεμμα πηγα κοντα του - ηταν καποτε στην ομαδα μου, ημουν αλλοτε αρχηγος του.
- Ειδες, του ειπα, μας κορόιδευες ολους τοσον καιρο. Δε φοβηθηκες διολου χτες τη νυχτα!
- Φοβηθηκα! Ποιος το ειπε πως δε φοβηθηκα; εκαμε νυσταγμενα. Κι εφυγε.
ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΑΝΤΗ
Πέθανε τη Δευτέρα, σε ηλικία 89 ετών, η λογοτέχνης και ακαδημαϊκός Γαλάτεια Σαράντη.Η Γαλάτεια Σαράντη, η οποία γεννήθηκε στην Πάτρα το 1920, ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ηταν η πρώτη γυναίκα που εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, το 1997, στην έδρα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.
Στα Ελληνικά Γράμματα, εμφανίσθηκε το 1945 από το περιοδικό ''Νέα Εστία'', με το διήγημα ''Το Κάστρο'', ενώ το μυθιστόρημά της ''Επιστροφή'' τιμήθηκε το 1953 με το ''Βραβείο των Δώδεκα''.
Δύο άλλα βιβλία της Γαλάτειας Σαράντη απέσπασαν βραβεία: ''Το παλιό μας σπίτι" -το 1969- απέσπασε το β' Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και το ''Να θυμάσαι τη Βίλνα'' -το 1979- το α' Κρατικό Βραβείο Διηγήματος.
Εξάλλου, η Ακαδημία Αθηνών της είχε απονείμει το 1979 το Βραβείο Ουράνη, για το μυθιστόρημα ''Ρωγμές''.
Κατά καιρούς, η Γαλάτεια Σαράντη συνεργάστηκε με την κρατική ραδιοφωνία σε λογοτεχνικές εκπομπές, καθώς και με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά.
Είχε παντρευτεί τον δικηγόρο Σταύρο Πατσούρη, με τον οποίο είχε αποκτήσει δύο παιδιά.
Η κηδεία της Γαλάτειας Σαράντη θα γίνει την Τετάρτη, στις 12 το μεσημέρι, από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
